زبان در تمام  درازنای تاریخ, همواره و همیشه مورد توجه دانشمدان, متفکران, اندیشمندان, صاحب نظران, و بزرگان فرهنگ و اندیشه بوده است. دانشمندان متفاوت به آن از دیدگاه متفاوتی اندیشیده اند و آنرا به گونه های متفاوتی مورد ارزیابی و تجزیه و تحلیل قرار داده اند. این نگرشها و پژوهش ها بیشتر وقتها ذهنی و نشان دهنده ماهیت و اصل ساختار زبان بوده اند. بنا بر این نظرات و دیدگاهای متفاوتی در مورد پدیده زبان ایجاد شد و توسعه یافتند.

 

 

از آنجمله میتوان به دیدگاهای دانشمدان منشاه زبان را الهی, آوایی, فیزیولوژی, تقلیدی, اجتماعی, قراردادی و غیره نامید. زبان از دید فیزیولوژی مجموعه ای از حرکات و کنش های پیچیده فیزیکی, عضلی و عصبی اند. که ابتدا برای بیان موضوعی, تحرک در مغز حاصل شده, سبب تحرک و کنش اعضای صوتی بدن گردیده و در نتیجه سبب تولید صدا از طریق مجرای تنفس میگردد.

 

 

این آواها به گوش شنونده میرسند, شنونده بعد از شنیده شان به کمک عصب صوتی خود, آنها را درک میکند و نسبت به آنها آگاه میگردد تا مهفوم شان را بداند. شنونده بعد از تجزیه و تحلیل و درک کامل شان, به همین ترتیب پاسخ گوینده را میدهد. این یک عمل تکراری و پی در پی است. با این حساب زبان انتقال امواج آوایی بین شنونده و گوینده است.

 

 

خستگاه زبان را کار و تولید نخستین در اجتماع می دانند. به این اساس مردم برای اینکه به تولید نعمت هایاجتماعی دست پیداکنند, باید در قدم نخست با هم به سخن گفتن بپردازند. آنچه واضع و دقیق است اینست که زبان در نتیجه تلاش و کار دسته جمعی همه افراد ایجاد شده است. جامعه های نخستین بشری که ایجاد گر زبان اند, با کار و تلاش دسته جمعی زبان را ایجاد کرده اند تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. با این حساب قدامت انسان به اندازه قدامت شعور انسانی در روز کره خاکی است. زبان با پیدایش انسان پیدا گردیده است زیرا انسانهای نخستین نیز ضرورت به ایجاد ارتباط و تبادل اطلاعات داشته اند.

 

 

زبان را وسیله انتقال اندیشه نیز نامیده اند. امروزه بشر از دانش و علم گسترده ای برخوردار است. این علم نتیجه کار و تلاش یک روزه و یک شبه نبوده و نمی باشد. بلکه نتیجه هزاران بلکه ده ها هزار سال تلاش بشر بوده است تا به اینجاه رسیده است. این دانش گسترده با استفاده از همین زبان بوده است که ماندگار و پایدار مانده است و تا امروز ادامه داشته است و از این به بعد نیز ادامه خواهد داشت.