قیامت میکند برپا خرام قد دلجویت

بلا می بارد از طرز نگاه چشم جادویت

شود در صدف پنهان و شکر آب اندر نی

نقاب از آبر بر سر میکند خورشید خجلت

مه نوشام سر بر می کشد از شرم ابرویت

چو دیدم خال را بر گوشه چشمت بدل گفتم

مگر ز ابرو کمان دار است بر دنبال آهویت

هوای خلد از سر میل حور از دل برون آرد

بخواند آیه زاد اگر از مصحف رویت

غم تنهایی و نادیدن رویت مرا حوشتر

از آن بزمیکه بینم غیر را بنشسته گهلویت

اگر دور است از برم وضالت روز و شب لیکن

بود این مخفی غمگین زجان و دل دعا گویت