بگذشت دوره حساب راحت و شد آشکار رنج

تقسیم ماست زین فلک بی مدار رنج

هر شام هزار غم رسد هر صبح صد ستم

چون من ندیده هیچکس از روزگار رنج

بیرنج و غم فرو نبرم آن از لگو

ز احسان مامن بود خجل و شرمسار زنج

ایدل شباب رفت و نچچیدی گل مراد

اکنون چه میکشی زیاد بهار رنج

رحمی بحال زار من ناتوان بکن

تا کی کشم ز هجر تو ای گلعزار رنج

وصلی که با تو غیر بود هم نشین مرا

بهتر که در فراق کشم صد هزار رنج

مخفی چو نوش و نیش جهان در گذر بود

غمخوار خالق است تو خود را مدار رنج