جوانی که هنوز صدایش نوازشگر گوشهاست
تموم شد قصه ی مرتضی به آخر رسید حالا از اون همه بیقراری فقط یک بهت عجیب با تختی که خالیه و سیم هایی که دیگه به هیچ قلب تپنده ی وصل نیست بالاخره این درد به آخر رسید دردی که ذره ذره آبش کرد قصه ی که به آخر نرسید اما دست آخر خوابش کرد با اینکه می دونست بیماریش بی رحمه تازه داشت برای تور کنسرت کانادا برنامه ریزی میکرد. مهدی تاه براش خونه خریده بود مگه سرطان زبون نفهم صبر داشت مگه این دنیا حرف حساب حالیشه مرتضی فقط یه اسم نبود فقط یک صدا یا چند ترانه ی موندگار نبود ، یه پسر خوب یه برادر همدل و یه رفیق بی ادعا که حواسش به همه و حتی طرفدار ها بود و هست ، آدما قصه میشن قصه ها به آخر می رسن اما اون که نشونه ی از موندگاری توی حس نگاه و صدا باشه تموم شدنی نیست، دکترا گفته بودن هیچ کاری نمیشه براش کرد گفته بودن اگر هنوز زندست بخاطر امید شه بخاطر مقاومت بالایی که داره گفته بودن دو سه روز بیشتر مهمون این دنیای بی اعتبار نیست بخاطر همین روز یکشنبه حال همه اینقدر بد بود بی تابی ها و بی قراری ها به خاطر همین بود حالا دیگه بذار بارون تا صبح بزنه به شیشه ها ما که خوب می دونیم این پایان مرتضی نیست ما که خوب می دونیم مرگ پایان کبوتر نیست.
مرتضی پاشایی در سال 1363.5.20 در شهر تهران تولد شده و در سن 13 سالگی شروع به آواز خوانی نمود و 3 آلبوم به نام های اسمش عشقه ، گل بیتاب و یکی هست . ومریضی نا علاج به نام سرطان معده در سال 1392 به وجود آمده و در سال 1393.8.23 ساعت 3 بامداد شب جمعه در بیمارستان بهمن در سن 30 سالگی در شهر تهران وفات نموده و در بهشت زهرا محل هنرمندان دفن است و نامزداش را تنها گذاشته و به دیار باقی شتافت.
یه صبح جمعه ی پائیز تو دیگه چشماتو بستی، خبر این بار صحت داشت تو از سیاره مون رفتی ؛ دیدی تو آخرین کنسرت چقدر مردم باهات خوندن ، سکوتت تلخ بود اما یه بار مردم به جات خوندن ، بخواب آروم گل بیتب صدات تا آسمون ها رفت ، اونی که اهل موندن بود خودش این بارو تنها رفت ،دیگه دلواپست نیستیم ستاره رو زمین جاش نیست ، شکسته قلبمون اما ستاره درد همراش نیست ، لالالالایکی بود و هنوز هم هست و میمونه ولی از وقتی که رفته تموم شهر بارونه با شوق و صبر تاآخر فقط با درد جنگیدی یه ایران بدرقت کردن خودت بودی خودت دیدی یه دنیا خاطره مونده با تکرار هر آهنگ صدات هست و همه با بغض عمیق و سخت دلتنگت به جات یه صندلی خالی توی تالار میلاده که عکس تو روی پردش بزرگ و صاف افتاده لالالالا صدای خوش ستاره کوچ تنهایی تو با پرواز توی اوجت با یه کنسرت رویایی سفر خوش جاده ها هموار بدون میمونی تا آخر مبارک باشه آغازت گرچه سخت این باور حالا خیلی کسا عشقو به آوازت بدهکارن چه خوب شد که خودت دیدی چقدر مردم دوست دارند یه صبح تلخ پائیزی دلامون خونه ی غم شد چون از فهرست کنسرت ها صدای مرتضی کم شد .
دیگه نیست !!
همونی که یادمون آورد یکی هست
همونی که یادمون داد عاشقی جاده یکطرفست
چرا نیستی که ببینی مثل عصر پائیزی شده رنگ و رو مون
تو همون بودی که نبض احساسمون دستش بود
دیگه هیچ قلبی رو تکرار نیست
مرتضی عزیز ! مقبره ی تو در قلب ما و صدای تو نوازشگر گوشهایمان تا ابد خواهد بود ..!
پاشایی جان !
روحت شاد و یادت گرامی