تنهایی بود,آرامی بود, سیاهی بود,سفید محض بود,آهنگ کلامش سنگین بود,سکوتش ساری بود,زمستان را هوای خالی بود,هوایش سرد بود اما برایم نرم بود,زمینش خشک بود,لایه هایش سخت بود!

لایه هایش نم بود,از برف تر پر نم بود,نم نم روی زمین از یخ بود!یخ بود و برف بود,خشک بود و تر بود!این زمستان پر از حیران بود!یخ رفت و برف رفت!!!

این زمستان پر از حیران رفت!لحظه ای بود تا امید یک هوای خوب دمید!یک بهار سرسبز از صدای او دمید!این بهار دلشاد بود از همه ی دل ها بود!زمینش سرسبز بود لایه هایش مشک بود!این دلآویز بودنش از همه والا بود!گل بود و گل بود سهمی از بلبل بود!قطره ی شبنم را سهمی از ساحل بود!راه بود و نام بود این بهار بهنام بود!

حس بود احساس بود حس خود بودن بود!حس یاد هم بود,یاد و یادآور بود!این بهار آرام بود پر از طراوت تکرار بود!سبز بود و زرد بود,سرخ بود و صورتی بود!این بهار رنگ بود رنگی از گلرنگ بود!این زمان رنگ بود از همه پر رنگ بود!این بهار اهنگ بوداز کلام من بود!این کلام کوتاه بود اما یادش راز بود!محتوایش راه بود راه بی همتا بود!

و این بهار بهنام بود

زیبا پاکزاد