به طور نظری، سهامداران قدرت لازم جهت تصمیمگیری در مورد سیاست عمومی شرکت و کنترل نتایج فعالیت مدیریت مؤسسه را در اختیار شورای اداری قرار می دهند، اما در حقیقت، شورای اداری در ژاپن این وظایف را به طور کامل انجام نمی دهد.
دلایل این وضعیت به شرح زیراست: نخست اینکه اعضای شورا، اعضای مدیریت، و بعضی از کادرهای عالی مسؤل واحدها و وظایف مهم عملا یکی هستند، و این تا حدودی بدان معنی است که از نظر صلاحیت واقعی، بین وظایف مدریریت و کنترل مرز مشخصی وجود ندارد .
این مسئله با بیان این واقعیت که تنها 9% از رهبران شورای اداری را افراد خارج از مؤسسه تشکیل می دهند بیشتر تآیید می شود، همچنانکه آمارگیری دویوکاییدر 134 مؤسسه طرازاول ژاپن نیز آن را تصدیق می کند.
دیگر اینکه از بحثهای واقعی در درون شورا، وقتی که در شورای مؤسسای بزرگ تعداد شرکت کنندگان به 20 یا حتی به 30 نفر می رسد، مشکل می توان نتیجة خوبی گرفت.
گذشته از این، تقریبآ تمامی رهبران شوراها از مدیران مؤسسه هستند و امودی که مستقیماً به آنان مربوط نمی شود به هیچ وجه برایشان جالب نیست.
در نتیجه، شورای اداری که معمولا یک بار در ماه تشکیل می شودف تنها تصمیمات <جوموکایی> (کمیته رهبری) را به تصویب می رساند، و به تبادل اطلاعات مربوط به وضیعت عمومی مؤسسه بسنده می کند. بنابراین، <جوموکایی> مرکز واقعی تصمیمگیری است.
