سازمان سندیکای کارگران در سطح مؤسسۀ اقتصادی تشکیل می شود. سندیکای مؤسسۀ اقتصادی، به عنوان شکل تشکیلاتی، نمایندۀ 90% کارگران سندیکایی است. سندیکا در سطح یک شاخۀ صنعتی کمتر از 6% و سندیکایی صنفی کمتر از 2% از کارگران را در برمیگیرد.

در بیش از 70% از مؤسسات اقتصادی که تعداد کارکنان آنها بالای 1000 نفر است، قراردادی به نام «اتحادیه مقید کارگران» وجود دارد. براساس این قرارداد، کلیۀ حقوق بگیران داۀمی یک مؤسسه خود به خود و بدون در نظر گرفتن طبقه بندی شغلی به عضویت سندیکا در می آیند.

قانون اجرایی سندیکا، عضویت کادرها از «کاچو» به بالا را در سندیکا ممنوع می کند، هرچند در حال حاضر هیچ سندیکایی در سطح کادرها وجود ندارد. رهبران سندیکا از بین اعضای سندیکا انتخاب می شوند و در صورت مهم بودن سندیکا می توانند تمام وقت به فعالیتهای سندیکایی بپردازند.

این اشخاص طی دوران مأموریتشان در خدمت سندیکا در می آیند و حقوق خود را نیز از سندیکا دریافت می دارند، و در خاتمۀ مأموریت شغل خودرا در مؤسسه از سر می گیرند. سهم سندیکا مستقیما از حقوق کارکنان و براساس موافقت نامۀ «برداشت»، منعقده بین سندیکا و مدیریت، برداشت می شود.

     معموملا، در یک مؤسسۀ اقتصادی تنها یک سازمان سندیکایی وجود دارد. بنابراین، مسئلۀ رقابت بین سندیکاهایی که گرایشهای مختلف دارند مطرح نیست. با وجود این، گاهی اتفاق می افتد که جناحی از رهبران سندیکا یا اعضایی که از سیاست رهبری سندیکا ناخشنودند سندیکای دومی تشکیل دهند.

چنین مورد نسبتا نادری معمولا به دنبال یک مناقشۀ کاری طولانی و سخت که موجودیت مؤسسه را به خطر انداخته، واقع می شود. بنابراین، هدف از تشکیل و فعالیت سندیکای دوم نجات مؤسسۀ اقتصادی و مشاغل است. همچنین ممکن است که سندیکای دوم به تحریک مدیریت ایجاد شود. در هرحال، این وضعیت نسبتا استثنایی غالب اوقات موجب بروز تضادی عمیق و حتی درگیریهای خشونت بار بدنی بین دو سندیکا می شود.