باید اول این را دانست که خانه کجاست و بعد قدم گذاشت درست است که هر راه به خانه ختم نمیشود ولی گاهی اوقات این خود انسان است که تصمیم میگیرد که خانه اش در پایان کدام راه باید باشد چون در بیشتر اوقات یک انسان میداند که آخر راهی که دارد درآن قدم میگذارد به کجا ختم میشود

میداند این را که آخر این راه چاه است یا جاه است چاه هست برای افتادن و جاه است برای ماندن منظورم اینست که هیچ گاه تا انسان کاری را که نخواسته باشد انجام نمیدهد و به زور هم کسی دیگر نمیتواند به او تحمیل کند به اکراء، چون انسان خودش اول راه خود را انتخاب میکند و بعد در ان قدم میگذارد

و وقتی ما یک نگاه واقعیت بینانه به جامعه بیندازیم حتما متوجه این مورد با اندکی توجه خواهیم شد که کسانی که معتاد، دزد، خلافکار و قاتل  شده اند کسی دیگر بالای آنها این لقب را نگذاشته است بلکه آخر
راهی را که خودشان انتخاب کرده بودند به این اسم ختم شده است

پس این بسیار واضح و آشکار است که انسان خودش انتخاب کننده راهی است که در ان قدم میگذارد حالا آن راه میخواهد به هر چی یا هر جا ختم شود یا به عشق یا به ثروت یا به قدرت یا به زندگی یا به مردن و یایایا ...درست است که تمام مردم این دنیا در یک راهی نه در یک راهی دارند قدم میگذارند و میروند باید آنها به غیر از راه رفتن راه را هم ببینند با چشم باز نه با چشم بسته و سر به هوا بودن

چون در هر راهی که به جایی ختم میشود یا به خوبی و یا به بدی در آن راه حتما پستی و بلندی هست اگر انسان تنها پستی هارا ببیند هیچ وقت نمیتواند در بلندی ها قدم گذارد و اگر تنها بلندی ها را ببیند هرگز نمیتواند در پائینی ها به بلندی ها خود را برساند

نویسنده : پریسا احمدی