درسحریک جمعه ناگهان از خواب بیدارشدم. بعدازوضو وقتی با ارادۀ نیرومند به حضورقرینترین دوستم به ادأ نمازشبم پابرجا شدم. اولین چیزی که از او خواستم این بود که تنها با او خلوت کنم، هیچ سومی دربین ما دو قرار نگیرد، که از راز ونیازم خبردارشود. بعدازنماز، خالصانه با چشم هایم درگریه را پاره نمودم، ولبهایم رابه ناله بستم وگفتم: ای که به ارادۀ تو سقف زندگیمان بیستون ایستاد است، وتصادم نکردن منظومه های شمسی وخلقت کائنات بی انتها، تحت قدرت وفرمان توست، ای بی نیازترین معبود!! من بنده کوچک تو همۀ راز ونیازم را به نزد تومیسرایم، تنها تورا میپرستم وتنها ازتویاری می جویم، گفتم هرچند که گنهکارباشم وبندگی ام رابه درستی ادأ نکرده ام، اما دردریای وجودم این موج معرفت وجود دارد که دراوج بی نیازی ام سپاس گذارتو باشم ودرعمق نیازمندی ام دست دعا بسوی تو بلند کنم. همیشه گره گشای مشکلاتم بودی. هستی!همۀ هستی ام! بازهم غریبانه آمدم تا حاجتم را روأ کنی باز هم من گنهکارآمدم تا بگویم وتوبخشنده، حکیمانه بشنوی.
درآن شب ناخداگاه دستم را به روی قلبم نهادم، حیرتانه احساس کردم که قلبم با همراهی تمام وجودم یکجا به درگاه معبودم ملحق گشته، وصادقانه برایم دعامیکردند. من واقعآ در آن شب به عالم درونم سفرنمودم وبا تواناییهای واستعدادهای وسیعی برخورد میکردم و نعمت های بی رقیبی رااز نزدیک لمس ومشاهده نمودم وگفتم وای چقدردنیای بزرگی؟ من تا حال ندیده بودمش! میگفتم من چگونه نتوانستم تاحال این استعدادها بزرگ را که خدا برایم بخشیده رشدشان بدهم وبی خبرازقدرتهای عظیم خدا دروجود خود باشم.
دانستم که من یک موجود کوچک با چه دنیای بزرگی متولد شدم و این را درک نمودم که نه تنهامن، بلکه همۀ موجودات بایک دنیای پرمفهومی پا به عرصۀ زندگی میگذارند وتوسط خالق مان اداره میشود. آنکسی که یک موجود کوچکش را لایق این همه قدرو نعمت دانست چگونه صدا ونیازمارا نشنیده ونادیده میگیرد ودعاهایمان را اجابت نمیکند.
به این خدای بزرگ وبی همتای خود مینازم وباوردارم، ومیبالم به خودم که همچنین قدرتی به زندگی من وجود دارد که ازهرقدرتی بی نیازتروبزرگوارتر است وجلال وحکمتش همتای ندارد.ای خدای خوبم، و ای مهربانترینم: مهرمقدس تورادرقلبم تا پایان سفرزندگی ام به هیچ قیمتی ازدست نمیدهم. دوستت دارم: غریبانه، صادقانه، عارفانه، خالصانه، عاشقانه!!!!!
