هر موجودی که زندگی میکند. خواه ونا خواه زندگی برایش هدایای به نام غم وشادی دارد. هدیۀ غمگینی آن برایمان فراوانتراست. میترسد که اگر قلبهای کوچکمان لبریز ازشادیها گردد. خدا ومنطق مان رابه فراموشی بسپاریم وگاهی اوقات مارااز زندگی کردن رنج میدهد ومی هراساند از آینده، از اینکه فردا که بزرگتر شدیم با چه مشکلات گوناگونی دست وپنجه نرم خواهیم کرد. آیا طاقت تحمل کردنشان را داریم! میتوانیم باهمۀ وجود با آنها مقابله کنیم. آیا دوستانی که وجودشان درزندگی برایمان آرامش تکرار ناشدنی میبخشد، آنها آماده یاری جستن ودرآغوش گرفتن ما راخواهند داشت، زیرا باهم بودن، توان مقابله کردن رادرما می افزاید آیا زندگی به ما این شانس را خواهد داد.

عمر خوشیها که درزندگی ما نورامید می افشاند چقدرکوتاست اگرجای خوشیها را با غمها عوض نمائیم . 80% به عمرمان اضافه خواهد شد، همگی با آرامش خاطر زندگی محبت آمیزانۀ خواهیم پیمود وروی شیرین زندگی درذره ذره تن مان جایش را بازمیکرد. ومفهوم زیبا زیستن درخاطرات مان کم رنگ نمیبود. همیشه دردها وغصه ها خود را ناگهان میرسانند. هرگز کسی به آمدنشان چشم براه نیست. چونکه با آمدنشان به خوشیهای ما پایان میدهند. برعکس، آدم ها مدام چشم براه فراح اند. آنها را بی درنگ وصمیمانه در آغوش گرمشان پناه داده واستقبال شان میکنند. ولی شادیها برایمان پیامی دارند که ناخواسته عمرمان کوتاست روزی که اصلآ دیر نخواهد بود غصه ها با آمدنشان ما را از هم می پاشانند.

به نظرمن بخاطریکه همدیگر مان را به سبب تشویش کردن وحجرات شادی را در ذهن خود خفه کردن وکورکورانه به عمرمان پایان دادن ازدست ندهیم. باید روشهای رادرزندگی خود برای پیاده سازی داشته باشیم که به دستهای خودغم ها پیش آمده را خاتمه بخشیم. وبرای فراموشی آنها بهترین راه حلها رامورد پژوهش قراردهیم، آنهارا زیاد مورد بحث قرار ندهیم. وآخرین تلاش مان را درپاک کردنشان ازاذهان خویش کنیم. همرازوهمراه همدیگرباشیم. اما بعضی غمها که گفتن شان زیادترازدوکلمه نیست برای عمری در تخیولات وافکارمان حک میشوند. وفکرکردن به آن وجود ما رامتأثر میسازند.

ماباید به دشواریهای زندگی به چشم تجربه بنگریم. وبدانیم که خداوند به خیروصلاح خلقت خویش میپندارد. همۀ ما را بایک دنیا دلیل، خیروشرآفریده. او ناظر همۀ نهان ها وآشکارا ست، وهیچ ذرۀ را بیهوده خلق نمیکند. انسانها باید قوی بودن شان را سپهر افراد کوچکتر از خود بسازند تا جسارت در وجودکوچکترها خود به خود ساخته شود. زیرا آنها نیز روزی به این نیرو نیاز خواهند داشت..!