امروز درست همان زمانی شده است که دیگر خواندن امیر جان صبوری برایش صدق نمی کند چون امروز کوه به کوه میرسد و اما آدم به آدم نمی رسد چقدر دردناک است ای کاش اصلا این کوه ها به هم نمی رسیدند ... اما این کوه ها هم نمی دانند باید به حرف کی گوش بدهند چرا ما این کوه ها را در عمل اجرا شده قرار می دهیم چون نرسیدن شان مشکلی بود برای امیر جان صبوری که از آن احساساتی که نسبت به این مشکل کوه ها داشت خواندنی را درست کرد و او را خواند

 

و رسیدن شان هم شده مشکلی بزرگ برای همه مردم احساساتی افغان خوب نرسیدنش مشکلی بود برای یک نفر و الان رسیدنش مشکلی شده برای همه که وقتی این کوه ها به هم می رسند دیگر آدم ها به هم نمی رسند چرا زمانه این طور شده است یا کوه ها باید به هم برسند یا آدم ها به هم برسند اگر هم آدم ها به هم میرسیدند و هم کوه ها به هم می رسیدند چی اتفاق میافتاد؟ این دنیا هم هما دنیاست دیگر هیچ تغییری نکرده است شاید ما تغییر کرده باشیم

 
اما دنیا تغییر نکرده است این دنیا تا میخواهد مشکل این مردمان را حل کند بد تر خراب میکند خوب حالا اگر آن کوه ها بجای خودشان میبودند چی میشد خیر است حالا امیر جان صبوری یک حرفی را گفته بود این مشکل شخصی او با آن کوه ها بوده از تو ای دنیا کی گله و طمع داشت که برای حل مشکل او مداخلت کند الان که مداخلت کرد و به حساب خودمشکلش را با آن کوه ها هم حل کردی اما بزرگ ترین مشکلی که دیگر قابل حل نیست درست کردی

اصلا قابل حل نیست آیا میتوانی آن آدم هایی که به هلاکت رسیده اند را زنده گی ببخشی  میتوانی یا نه نمیتوانی معلوم است که نمیتوانی این کار از عهده تو بر نمیاید و خدا میتواند و بس برو ای دنیا به تو هم من کاری ندارم چون اجل به سر رسد به کوه و غیر کوه نگاه نمیکند