وقتیکه یک زوج تشکیل زندگی مشترک میدهند وبا هزارامید تنشان را آغاز قدمگاه فرزندان خود میکنند و سعی دارند که فرزندانشان ازهر گزند زندگی درامان بمانند وهمیشه آغوش گرم وپرمهرشان لمس دستان لطیف کودکان شان باشد وآرزو دارند که آنها را دررفاه وآرامش بپرورانند. همۀ نیرو وانرژی شان را نثار لبخندهای فرزندانشان میکنند و تلاش دارند سنگ ریزه های غمهای زندگی پاهای نرم ولطیف آنها را نخراشانند و میخواهند اندوخته های خویش را به جگرگوشه هایشان نقل دهند وبرایشان بیاموزانند رسم درست وزیبا زیستن را! و ذهن هایشان را از تصادم افکارمنفی واوقات تلخ رهایی بخشند.

والدین آرزودارند که همیشه اولادهایشان از کوچه های سبز ونشاط آفرین زندگی عبور کنند شب ها را تا سحربه رنج ومشقت فرزندان به بیداری سرمیکنند تا که کودکانشان خواب راحت ببینند. همۀ نیازهایشان را بی دریغانه وفداکارانه برآورده میکنند. ونمیخواهند درزندگی اولادهایشان حسرتی باقی بماند.

حالا این فرزندهای دوردانه درمقابل این مهربانی ولطف های بی پایان باید چه عکس العملی ازخود بروزدهند. باید اولادها هم درمقابل والدین خویش محترمانه ازخود خودگذری نشان دهند وبه گونۀ به مقام شان ارج گذارند که حداقل زحمات ورنجهای بی شمارخود را به اولادشان حلال نمایند. وقتی که اولادها به حد بلاغت میرسند باید درامورات دنیوی به آنها یاری رسانند زبان واحساسات خود را درمقابل پدرومادرخویش کنترل نمایند به آنها حق قضاوت ومصلحت را بدهند. رفتاروگفتاراولاد باید صلح آمیزباشد درزمان نیازشان گرفتن دستهای مهربان ورنجورشان رااز یاد نبرند ودلهای والدین خود را درامورات پیش پا افتاده وبی بها ناراحت وپرغصه نسازند. درچشم های امیدوارشان اشک های نا امیدی را سرازیر نکنند. وقتی پیری سراغ والدینش را گرفت نباید خواب غافلانه دنیای زود گذروبی بقا چشم ودلهای فرزندان را کورکورانه کورکند ویاد وخدمت آن مادروپدرسالخورده وپیرکه همۀ نیروی جوانی وزندگیشان رابه پای زحمات اولادهای خود فدا کردند از زندگی شان پاک نکند وتاریکی وبوی گندیده دود گناه و بدبختی درسراسر زندگی خود منتشرنسازند وخود وخانواده خویش را ازفتح و فلاح دنیا وآخرت بی نصیب نگرداند. "چراعاقل کند کاری که بارآرد پشیمانی!"