ادامه هنر خطاطی و خوشنویسی

 

به شهادت تاریخ در عهد سلطنت شاهرخ میرزا و زوجه اش ملکه گوهر شاد بیگم ، هرات و کتابخانه و اکادمی با یسنغری کانون تجمع ، پرورش و تشویق بزرگترین خوشنویسان بوده است.

خط نستعلیق تجلیگاه  ذوق و سلیقۀ خوشنویسان گردیده بود.

 

در این دوره شمس الدین محمد هشام هروی بایسنغری و شمس  سلطانی  از جمله بی نظیر ترین خوشنویسان قرن نهم هجری  و دربار  شاهرخ میرزا بودند که در خط سته ، یاقوت و نستعلیق استاد بودند و آیات کلام الله مجید را با این خط های زیبا از اثر تشویق پادشاهان علم دوست و هنر پرور تیموریان هرات وطن عزیز ما خطاطان  و خوشنویسان این هنر ظریف  و زیبا را به آن درجۀ عروج و کمال رسانده بودند که آنرا هفت نوع با هفت قلم   ( در حالی که در نوشتن همۀ آن خط ها تناظر و تناسب  حروف را رعایت می کردند) می نوشتند، که به این سبب (خطاطان هفت قلمی) شهرت یافته بودند.

 

حضرت مولانا نورالدین عبدالرحمن جامی که از عالمان و شاعران بی نظیراین دوره بود خوش نویسی هفت قلم را در شعر خود این چنین زیبا سروده است:

کاتبان را هفت خط باشد به طرز مختلف

ثلث و ریحان و محقق،نسخ و توقیع ورقاع

بعد از نستعلیق آن خطست کش اهل قلم

از خط توقیع استنباط کند اختراع

قابل یاد آوری است که پادشاهان و شهزاده های تیموری علاوه از این که مشوق هنرمندان و خوشنویسان بودند هرکدام خود از هنرمندان و خوش نویسان بی نظیر نیز بودند ، که بایسنغر میرزا در سال 833 ه.ق شاهنامه فردوسی را خطاطی و خوشنویسی کرده که از لحاظ زیبایی خط ، کتاب آرای ، نقاشی وابعاد مزایای دیگر هنر اسلامی که در این اثر جمع شده اند از شاهکارها و یکی از بی نظیرترین اثر هنری در تمام تاریخ دنیا است که این مقام عالی جهانی از فیض دین مقدس اسلام و فرهنگ اسلامی میسر گردیده است.