مادرم! ای مادرم ای مادر غم خوار من 

مادرم! ای مادرم ای مادری هوشیار من

به بزم زنده گی مادر به صد غم مبتلا بودی

به درد من توای مادر شهید کربلا ٌبودی

همیشه دردمن درد ت به من درد دلی داشتی

محبت را به قلب من به امیدی تو میکاشتی

ولی افسوس که دربا غم نسیمی از خزان سرزد

پریداز باغ دل مادر به اوج کهکشان پرزد

برفته مادر دلسوز که من تنها دراین بامم

هراسم شد دراین خانه هنوزام اندکی خامم

به چشم خودتورا مادر به زیر خاک میبینم

به دور تربتت مادر خوده غمناک میبینم

نه تنها من نه تنها او همه خاله وماماها

به درد غم همه رامن بلی دردناک میبینم

فلک هرد م به قصد من چو صیاد در کمین گاه بود

هدف آن مادر دلسوز که دّرولعلی «جویا»بود

الا مادر بسوختم من که دودم در هوا باشد

الهی !من نخواهم کس به این درد مبتلا ٌباشد