شاعرفرستاده خداست .

طبیعتی که شعر در باره اش سخن میگوید طبیعتیست که عشق سوزان درآرزوی رسیدن به آ ن هستیم.

شعر تصویریست که سخن میگوید وتصویر شعریست که لب از لب بر نمیدارد .

شعر تلاشیست شیطنت آمیز در نقاشی کردن رنگ باد

.شاعر پیکر تراش احساسات خودش هست وناله ها و ترانه های خودرا ناخواسته به شکل سرود میتراشد .

سودن یک شعرمتوسط آسانتر ازدرک یک شعر عالی است.

شعر فرزند اجتماع است.

اگر شعر را بشکافیماز ذرات آن اضطراب روح . هیجان خاطر اشک چشم وخون دل بدست میآید زیرا شعر سخن دل است باید آنرا دل بگوید ودل بفهمد

.ادبیات راز نهانی تمدن است .

شعر آکستر پر هیجانیست که آواز  طبیعت وحوادث در آن بهم آمیخته شده است.

آنکه شاعر است در حقیقت از لبان تلخ زندگی عسل بدست می آورد

.شعر از دلیران و قهرمانان در عالم جاودانیترندوبیش از آنها رایحه جاودانگی وابدیت را استشمام کرده اند .

شاعر خلق کننده است و مثل هر خلاقی به مایه نیاازمند است برای شاعر این مایه تجربه است. 

ای بسا شاعر که از سحر هنر 

رهزن قلب است و ابلیس نظر 

فطرت شاعر سراپا جستجوست

خالق و پروردگار آرزوست 

شعررا مقصود اگر آدم گرفت

شااعری هم وارث پیغمبریست

شعرباشد تر جمان راز دل 

زیر سقف آسمان آواز دل 

معنی اندر شعر چون جوهر بود

لفظ چون نقاش صورتگر بود