قطاری که رفته است

 

در امتداد خط قطاری که رفته است

صحرا و کوه ها و دیاری که رفته است

 

پاییز زرد را به تنم کرده خاطرات

با تار و پود شال بهاری که رفته است

 

ریش سفید و ریشه لرزان دیده ام

در انتظار چشمه ی جاری که رفته است

 

وقت غروب، فاژه ی خورشید می کشم

دلخون لحظه های نهاری که رفته است

 

حالا غروب آمد و دلتنگ می شوم

خود می چکم برای نگاری که رفته است

 

شب می شود و پنجره از سایه ات تهی است

ایستاده ام کنار کناری که رفته است

 

یک قاب عکس کج شده در حال احتضار

افتاد پای بستر یاری که رفته است...