قلب انسان از حوادثی که در ماحولش رخ می هد همانند جسم تاثیر می پذیرد؛ خوشخال شده وناراحت می گردد مریض شده وصحت پیدامی کند، گرسنه شده و سیر می شود خوشخبت شده و بد بخت می گردد احیانآ لباس داشته و گاهی هم بدون لباس می مشود. قلب انسان مریض می شود و مریضی قلب همانا کفر، شرک، شک، بدگمانی، دشمنی، حسد، غیبت،دروغ، ودیگر چیزهای است که با این مفاهیم ارتباط و اشتراک دارد. قلب انسان با دوای توبه از این مریضی های درونی شفا حاصل کرده و رشد می کند و مشغول به اعمالی می شود که نافع است.

ابراهیم احوص می فرماید: دوای قب انسان(5)چیز است.

.تلاوت قرآنکریم با تدب-

.کم  خوردن-

.شب زنده داری-

.دعا و مناجات با خداوند هنگام صحر-

.همنشین با صالحان-

قلب انسان همانند بدن گرسنه می شود و اگر گرسنگی اش به خاطر کم رسید آب غذا نیست بلکه غفلت از یاد خداد و انس گرفتن با غیر او تعالی و مشغول کردن آن به چیزهای است که نیازش را برآورده نمی سازد؛ قلب را گرسنه کرده است بلکه گرسنگی اش را زیاد کرده و آتشین را شعله ورتر می سازد.