بعد از 6 ماه جنجال ها بین دو کمپنی آلفاتکس و هیونجین بالاخره ما تصمیم به این گرفتیم تا 2 کارخانه را ببینیم.هوگوینا و کووینا در اطرف شهر هوچی مین موقعیت دارند که نام اصلی این شهر سیاگون است.هدف اصلی از این سفر این بود تا تمامی کارمندان این کارخانه ها را از نزدیک ببینیم و بدانم که چرا تولید کنندگان جهانی در حال خارج شدن از چین هستند.با وجود یک مشکل بزرگ در میدات هوایی هانگ کانگ ناشی شده تا ما با همکاران کره ای خود در ارتباط نباشیم.من و سید در یک پرواز دیر وقت خود را به فرودگاه هوچی مین رساندیم و مستقیما به یک هوتل رفتیم تا بعد از یک روز خسته کن استراحت کنیم.جسیکا و وای اس کیم نقشه عملیاتی مارا طرح ریزی کرده بودند و ما ارتباط تجاری خویش را با ی ککمپنی تولیدی پوشاک ویتنامی که در سال 2001 توسط یک شخص کره ای به نام آقای جونز لی افتتاح شده بود آغاز کردیم.نام انگلیسی او همانند نام کسی بود که او به مدت 20 سال برایش کار کرده بود.اما سال گذشته این تجارت از کار خود بازماند و متوقف شد ناشی از نمایندگی مشتریان در کره.این واقعه یک چانس برای ما بود تا با بهترین تولید کننده پوشاک در چنوب شرق آسیا که از لحاظ کیفیتی در سطح بالایی قرار دارد همکار باشیم.
این دو کارخانه دارای بیش از 3000 کارمند و 50 خط تولید میباشند که توسط مدیران کره ای در هر بخش جداگانه ای مدیریت شده تا استندردهای کیفی در هر سطح کنترل شوند.
بر علاوه هیوجین دارای 25 اطاق برای افراد در اینچیون کره میباشد که برای توسعه محصولات است.در حقیقت نمونه اولیه در کره ساخته میشود و سپس آزمایش میشود و بعد به اطاق نمونه در ویتنام رسانده میشود که باید استندردهای تحقیق و توسعه را حفظ نماید که حالا دیگر برای تجارت ما یک نکته اساسی میباشد جاییکه مشتریان ما خواستار نوآوری در محصولات کارخانه , مدل های جدید دوخت و تزئینات و دیزاین های جدید میباشند یا در کل بگویم ایده های جدید.باید گفت که این تقاضای مشتریان میباشد که کارخانه ای که در ویتنام موقعیت دارد و آنرا به عنوان تولید کننده لباس های شیک معرفی کرده است زمانیکه مشتریان دارای تیم های طراحی در شهر های بزرگ جهان مانند نیویورک, لس انجلس و سایر شهر ها دارند.برای ادامه بقا و جواب دادن به این رقابت باید این کارخانه افق خود را گشترش دهد و در جستجوی همکاران مناسب در بخش تولید و دیزاین و فروشندگان ماهر در مناطق کلیدی مانند ما باشد.در حقیقت این همان دلیلی میباشد که هیوجین 2 سال پیش آقای وای اس کیم را از الفاتکس به نزد خود آورد تا یک معامله و کسب و کار پر خط در بازارهای امریکا داشته باشد.این یک فرصت خوب بود که ما بعد از کشمکش با همکار چینی خود بر سر قیمت به دنبال آن بودیم, افزایش در روزهای رخصتی و تعطیلات و انگیزه کم برای صادرات در چین ناشی از بازارهای مستحکم آنها بود.تمام این دلایل برای کشورهایی چون ویتنام,کامبوج, فیلیپین, اندونزیا, مایانمار و بنگلادش بسیار منفعت بار خواهد بود.متوسط درآمد در هوچی مین در حدود 150 الی 200 هزار دالر در ماه میباشد در حالیکه بیرون از شانگهای (جاییکه اکثر کارخانه ها قرار دارند) بالای 500 دالر در ماه میباشد.
به هر حال ما در روز اول هر دو کارخانه را دیدیم و از سازماندهی و نظمی که داشتند شگفت زده شدیم.و تمامی مدیران آنها را دیدیم (همگی کره ای بودند)
البته ما غذای ویتنامی و گوشت قره قول کره ای با نوشیدنی های گوناگون را در ملاقات رسمی که داشتیم از دست ندادیم .ما روز بعدی را به دانستن تاریخ غم انگیز جنگ 40 ساله ویتنام با آمریکا و چین و کامبوج اختصاص دادیم.ما به دیدن موزیم کو چی که دارای تونل های جالبی بود و به توریستان توضیح داده میشد که چگونه اشخاص فقیر در این غارها توانستند در مقابل نیرو های قوی دشمن ایستادگی کنند.
من شخصا به این قضیه پی بردم که این سفر در حقیقت یک موفقیت بود و اکنون ما یک درخواست از آقای جونز لی داریم:سفارشات را بیاورید و مشتریان طولانی مدت خوبی بمانید!
بسته کامل ویتنام همان راهی است که میروید.
