"بگذارید افغانها خودشان مشکل شان را حل کنند" تا حالا شاید بار ها این جمله را شنیده یا خوانده باشید. هر کسی (از رهبران سیاسی) که میتواند، این جمله را یکبار هم که شده به زبان می آورد. از کرزی و رهبران داخل حکومت گرفته تا تروریستان مثل ملا عمر و گلبدین حکمتیار. حکمتیار در پیام عیدی اش که در سایتش منتشر شده هم این جمله را استفاده کرده و گفته که جنگ تا خروج خارجی ها ادامه خواهد داشت و صلح را باید خود افغان ها برنامه ریزی کنند و خود افغانها مشکل شان را حل کنند.
در حقیقت این جمله، جملهء مثبتی هست. مثلا وقتی کسی برای بار اول این جمله را از دهان یکی از رهبران بشنود، خواهد گفت واو! یعنی افغانها از جنگ خسته شده و میخواهند خودشان زحمت بکشند و مشکل شان را حل کنند. این عالیست. در حقیقت هم وقتی بعد از سالها جنگ و خونریزی از صلح و حل مشکل حرف بزنی و حرف بشنوی، خوشحال میشوی و باید هم بشوی.
این جمله را بیشتر مردم عام افغانستان نمی گویند و نگفته اند. بیشتر این جمله را رهبران سیاسی میگویند. کسانی این جمله را میگویند و هی تکرار میکنند که در سالهای گذشته و در چند دهه گذشته هر چه توانسته اند کشته اند و هر چه گیر شان آمده را خراب و به آتش کشیده اند. آنهایی این جمله را میگویند که تا همین دیروز و حتا امروز هم تفنگ بالای شانه دارند و در کوه ها به سر می برند.
من فکر میکنم وقتی ملا عمر یا حکمتیار این حرف را میزنند، بیشتر برای رسیدن به صلح نیست. بلکه برای خارج کردن بیگانه ها و خارجی ها و رو در روشدن با دیگران برای جنگ، قتل عام، کشتار و وحشی گیری بیشتر است.
در چند دهه گذشته بعد از هر جنگی حرف از صلح و مصالحه و حل مشکل گفته شده است. هر باری که رهبران جنگسالار از جنگ خسته شدند یا مهمات کم آوردند، گفتند بس است بیاید که صلح کنیم. اما تا سر میزه مذاکره رسیده اند، دوباره شروع کرده اند به جنگ و خونریزی.
من به مصالحه بدست خود افغان ها و حل بی سر و صدای مشکل بدست خود افغانها بی باورم. فکر میکنم چیزی بی معنی هست. البته نه این که به حل مشکل افغانستان باور و امیدی نداشته باشم، بلکه به صلح بدست خود افغانها تا زمانی که تصمیم گیرنده کرزی، عبدالله، محقق، دوستم، ملا عمر یک چشم و راکتیار و ... باشند باوری ندارم.
فکر میکنم صلح در سالهای آینده هم نتیجه نخواهد داد و به جایی نخواهد رسید چون تا این گروه تصمیم میگیرند و هستند و نفس میکشند، سود شان را جنگیدن و جنگاندن خواهند دید و خواهند جنگید و دیگران را هم مجبور به جنگیدن خواهند کرد. و کسانی هم خواهند بود که از جنگیدن و کشتن کیف خواهند کرد
آن وقتی به صلح و فردای بهتر امید وار میشوم که یکی بیاید و بیشتر از این که یک هزاره یا پشتون یا تاجیک باشد، یک افغانستانی باشد
