دو دقیقه برای خواندن این متن وقت بگذارید تا به این دزدی آشکار حساس شویم!
در اقتصاد سرمایه دارانه در کنار سایر تمهیدات برای حفظ بازار،تنظیم رقابت بر منطق سود بیشتر و ایجاد میل خریدبیشتر ، تمهید دیگر ایجاد مکانیسم دفاعی از سرمایه دار و خلق راه های پنهان شدن عصب سیستمی که تولید می کند نیز می باشد. نمونه بارز این فرضیه وضعیت شرکت های مخابراتی در افغانستان است. تمرکز سرمایه در این بخش از راهی ممکن شده است که آن مکانیسم دفاعی و استراتزی پنهان سازی عصب سیستم رشد وکرده است. این شرکت ها همه ی سامانه را طوری چیده اند که خودشان هم صاحب ابزار و تولید و سود باشند، و هم قوانین نظارتی و چگونه گی نرخ و بازار و نوسان ها و همه چیز را کنترل و تعیین کنند. من به درستی اصطلاح اقتصادی این اجماع چند شرکت برای حفظ و تعیین همه چیز را نمیدانم. اینجا همه چیز طوری تنظیم شده است که هیچ امکان سردرآوردن از نحوه کار این شرکت ها میسر نیست. به یک مثال توجه کنید:
طی هفته گذشته دوبار طبق روال معمول "تری جی" ام را در نماینده گی شرکت مربوطه با بهای 900 افغانی برای 3 جی بی انترنت چارچ کردم. بار اول، پس از 3 روز همه ی داشته های تری جی به اتمام رسید. به نماینده ی شرکت مراجعه کردم، حرفی برای گفتن نداشت و گفت حتمن مصرف کردی. دوباره چارچ کردم و باز 3 روز بعد به اتمام رسید. این درحالیست که همین مقدار انترنت، به طور اوسط برای آدمی چون من حدود 20 روز دوام میاورد و هم بار دوم که چارچ کردم، دو روز آن را در یک کنفرانس بودم و از تری جی خودم استفاده نکردم. این بار با عصبانیت به شرکت مربوطه مراجعه کردم. جوانکی نیکتایی زده لیست به اصطلاح مصارفم را از سرور کشید و گفت که حساب درست است، همه را مصرف کردی. من شاخ درآورده بودم. سر و صدا و قالمقال و به اصطلاح بیابی!
آخرین حرفش این بود: برو وزارت مخابرات و شکایت کن ببینم کی حرفته قبول می کنه!
مگر حرف از این منطقی تر وجود دارد؟ اینقدر اعتماد حاصل چیست؟ خب جواب خیلی ساده است. مگر جیب وزیر مخابرات چقدر جای دارد، ماهانه هر شرکت 10 هزار دالر تحفه و شاباش به او بدهند، حاضر است ثابت کند که این ما(مردم) هستیم که از شرکت های مخابراتی دزدی می کنیم.
اما این دزدی جریان دارد، خاموش و پنهان و تدریجی. گاهی از خود پرسیده اید این الیگارشی دارد با شما چه می کند. من یک چشمه را بیان می کنم: فلان شرکت محترم که مفتخر است افغانستان را با ماشین الات دست چندم خود از بدویت نجات داد، 15 ملیون نفر مشترک دارد. این شرکت اگر روزانه یک افغانی از حساب تان دزدی کند( که به طور معمول گاهی کار به 20 افغانی و بیشتر هم می کشد) در جا 15 ملیون افغانی را دزدی کرده است. آنهم به گونه ای که نه شما متوجه می شوید، نه اهمیت می دهید و نه امکان بررسی و نظارت وجود دارد.
این شرکت ها خلاقیت های ویژه ای در انواع دزدی به خرج می دهند . منظور از اصطلاح مروج" پیشکش های تازه" ، همان "شیوه های تازه ی دزدی" ست. شما غافلید، درگیرید، درگیر نان و جان هستید،بی حوصله و عصبی و نالان هستید، اما آنجا، چند کشور آنطرف تر، مخ هایی خوانخوار و استفاده جو، برای دزدی هر قران و روپیه ی تان طرح های خلاقانه مطرح می کنند. نتیجه بازتولید سرمایه دار در پلید ترین شکل ممکن آن می شود.
این دیگر طرح و پیشنهادی آرمانی نخواهد بود که خودرا مثل احمق ها، دست و پا بسته نسپریم به مشتی الدنگ خونخوار. طی همین یک هفته گذشته از بیش از 15 نفر شنیدم که که با مشکلی شبیه مشکل من روبرو شده اند. من پیشنهاد می کنم برای اقامه ی یک دعوی حقوقی علیه این شرکت ها، هر آن که که متضرر شده است و در دام یکی از شیوه های دزدی این شرکت ها افتاده است، ساکت ننشیند و بیاییم در مورد چگونگی مکانیزم ایجاد یک حرکت اعتراضی علیه این دزدی آشکار صحبت کنیم. باید دولت موظف ساخته شود که سیستم نظارتی قوی را برای کنترل فعالیت های این شرکت ها بوجود بیاورد، سیستمی که در موقع و مستند و به طور قانع کننده به مشترکین پاسخ بدهد.
من به شخصه خواستار لغو سیستم پیش پرداخت هستم و هم باید کمپنی های مخابراتی مجبور ساخته شوند که پول های دزدی شده را به مشترکین بازگردانند.
این سیستم دفاعی سرمایه داران باید شکسته شود. باید معافیت و تن پروروی از آنها سلب شود.
