چنانچه گفته شده زخم شمشیر علاج دارد،زخم زبان نه. بعضی از افراد دارای زبانی تلخ و تند هستند. طوریکه در برخورد با دیگران از کلمات تحقیر آمیز یا طعنه و کنایه استفاده میکنند. وبه این طریق موجب رنجش اطرافیان میشوند. جالب آنکه این افراد با کسی دشمنی و عداوت ندارند، با این حال هیچکس از زخم زبان در امان نیست. زبان از نعمت های بزرگ و مصنوعات دقیق و لطیف پروردگار است، این عضو گر چه از نظر حجم کوچک، اما طاعت و جرمش بزرگ و سنگین میباشد،
زیرا کفر و ایمان با گواهی زبان آشکار میشود. کسی از شر زبان رهایی میابد که آن را با لجام دین در قید کشد و جز در مواردی که سود دنیا و آخرت باشد آزادش نسازد. زخم زبان در تربیت فرزندان تاثیرات منفی دارد. متاسفانه در بعضی از خانواده ها،گفتار کنایه امیز میان زن و شوهرها شایع است. که تاثیرات منفی آن بر تربیت فرزندانی که شاهد چنین واکنشی هستند اغلب مشهود است. فردی که زخم زبان میزند به تدریج به این امر عادت میکند و با تایید اطرافیانش،اقدام به تکرار آن میکند و دچار اختلالات شخصی میشود. رواج چنین رفتاری اگر چه در ابتدا با تنفر فرد مقابل توام است ،
اما در نهایت زخم زبان منجر به خستگی،سرخوردگی ، دلزدگی و از هم پاشیدگی کانون گرم خانواده و روابط افراد در مجموع ارتباظات اجتماعی میشود.زبان مومن ورای قلب اوست پس هرگاه بخواهد سخن بگوید ابتدا می اندیشد و سپس آن را برزبان جاری می کند. چه بسیار انسانهای که زبانشان آن ها را به هلاکت میافکند به همین دلیل بعضی از آفات زبان از گناهان کبیره محسوب میشود.
در پایان،ذکر این نکته از نظر روان شناسان با اهمیت است که زخم زبان یکی از شیوه های «تخلیه هیجانی » افراد است که در بر خورد با استرسهای محیطی ظاهر میشود و روش اکتسابی دارد.
