مادرم می گوید وقتی من به دنیا آمدم خشم از چهره پدرم می بارید و از به دنیا آمدن من راضی و خوشحال نبود. هیچگاه مرا در آغوش نمی گرفت.. و حتی دلگرمی به دیدن من نداشته...
پدرم هیچوقت نمی خندید و حتی لبخند هم نمی زد ...و همیشه میان ابروهایش اخم دیده میشد... وقتی به خانه می آمد همانند آسمان خروشان عصبانی بود فریاد میزد و من و مادرم را دلیل سرافگنده اش در قوم میدانست.
هر روز که بزرگ تر میشدم شاهد کتک های پدرم بودم که مادرم را زیر لت می آورد و حرف های ناسزا به او می گفت.. و مادر صبورم فقط و فقط سکوت میکرد.
همیشه فکر میکردم چرا پدرم اینگونه رفتار میکند این برایم سوال بود که چرا او هم همانند مادرم مرا در آغوش نمی گیرد نمی بوسد و هیچ مهری به من و مادرم ندارد. چرا مثل باقی پدران مهربان و دلسوز نیست.
وقتی کمی بزرگ تر شدم دلیلش را فهمیدم.. فهمیدم که من یک دختر هستم و در کشور من دختر بودن جرم است و دختر داشتن ننگ است و مایه شرمساری... زنی که دختر بیاورد باید سرزنش و نکوهش شود...حتی دختران و زنان را از هر کاری محروم میدانند از درس, تحصیل, کار و حتی زندگی...
در عجب بودم از افکار اشتباه و کهنه مردم که از روی جهالت و نادانی همچین تفکرات غلطی را در ذهن شان می پرورانند و از آن پیروی می کنند. چرا مگر دختر بودن چه عیبی دارد مگر تمام مادران زن نیستند مگر تمام این مرد هایی که از داشتن فرزند دختر ننگ دارند خودشان متولد شده از زنی نیستند... ؟!
چرا دختران را به چشم بد می بینند و آنها را قید و محروم از همه چیز میدانند و حتی آنها را مجبور به ازدواج های اجباری میکنند... زنان و دختران هم انسان هستند آنان نیمی از پیکر جامعه اند و دنیا بدون زن ناتکمیل است. آنها هم مانند مردان دارای حق و حقوقی هستند. حق درس خواندن, کار کردن, حق تصمیم گیری و حق داشتن زندگی خوب... باید به آنها و حقوقشان احترام گذاشته شود. ولی متاسفانه اکثرا حقوق شان پایمال میشود... زن مظلوم تاریخ است و همیشه زیر ظلم و شکنجه قرار میگیرد.. در زندگی تمام سختی ها را میکشد..
دختر ثروت و نعمت است نه خفت...
زهـــــرا ابـــراهیــــمی
