همه مردم، به نحوی آرزو می کنند که این کودکان بی پناه نیز مانند دیگر اطفال دارای یک زندگی خوب باشند. چون اینها نیز مانند اطفال دیگر به وسایل و امکانات رفاهی از قبیل خوراک، پوشاک، صحت، یک خانوادۀ سالم، سر پناه و... نیاز دارند. نه اینکه شبانه روز با فامیل ارتباطی نداشته باشند وبه دنبال لقمۀ نانی سرگردان باشند و یا اوقات خویش را در خیابانها، خانه های متروکه، آشغال دانی ها و... سپری کنند.
این کودکان تحت ناهنجاری های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و نظامی قرار گرفته اند و این ناهنجاری ها آنها را به خیابانها رانده است و آنها را مجبور میسازد که برای زنده ماندن غیر از شخصیت واقعی شان در جامعه ظاهر شوند و در کوچه ها و شهر ها دست به گدایی به سوی عابرین دراز کنند ویا به کارهای شاقه و طاقت فرسا مصروف شوند.
افزایش این کودکان در افغانستان و بخصوص در هرات یکی از نگرانی های جدی از سوی مردم و نهاد های مدنی است.
عواملی که بر این کودکان معصوم فشار میاورد عبارت اند از: جنگ ، فساد جاری، اعتیاد خانواده ها، فقر، بی عدالتی، ظلم، گمراهی فامیل، بی توجهی و اطفال یتیم و بی سرپرست است.
بیایید اندکی با خود بیاندیشیم و نگاهی به زندگی خود بیاندازیم و ببینیم که در زندگی خود چه چیز هایی داریم!
تصور کنیم که اگر همه اینها از ما گرفته شود چگونه خواهد شد؟
باید به یاد داشته باشیم که افراد زیادی اعم از اطفال و نوجوان ، آسیب پذیر ترین قشر جامعه در کوچه ها و خیابانها رها هستند که بدون ارتکاب هیچ جرمی محکوم به بدبختی شده اند و سرگردانند.
بله! ما هستیم که امروز با آگاهی و توجه به آنها، راه بیرون آمدن از این انحطاط، خفت و پستی، و تحقق ارزشهای والای اسلامی و انسانی را به انها برابر کنیم.
چاره ای بیاندیشیم و مانند طفل خود از انها دفاع کنیم
