زندگی سراسر امید است و تکاپو، شور و تحرک.
هدف زندگی راستین بسی مقدس و گرامی است. بالاتر از اندیشۀ خوردن و خوابیدن و پوشیدن و ...، امید است که بشر را برای تلاش و زندگی و مبارزه، مشکلات، آماده می سازد.
امیدواری خونی است که در رگهای زندگی به گردش در می آید. و به تعبیر و یکتور هوگو: «امید در زندگی بشر آنقدر اهمیت دارد که بال برای پرندگان». چرخهای سنگین و زنگ زدۀ زندگی با دستهای نامرئی امید می چرخد، انگیزۀ تمام حرکتهای که در زیر این گنبد نیلی رنگ صورت می پذیرد، امید است.
چراغ زندکی بیشتر با امید روشن است. اگر امید نباشد آن چراغ خاموش میشود، امید مسحوری است که تمام آمال و آرزوهای انسان در پیرامون آن گردش می کند،... دراین راه فرشتۀ زیبای امید با بالهای طلائی خویش آدمی را می تواند تا فراز قله بلند پیروزی پیش برد و یأس را نیز آن توانایی هست که انسان را از فراز ارتفاع شکوهمند پیروزی به عمیق ترین نقطۀ درۀ شکست پرتاب کند!
شب بروی این کره، پرده سیاهی می کشد و تمام موجودات زنده به خواب می روند و ظاهرا" زندگی از حرکت باز می ایستد، اما درهمان حال دانش آموزی ضمن مبارزه در قبال حملات پی درپی وسوسه انگیز خواب خوش ، چشم به سطور ریز و درشت کتابهایش می دوزد و در پرتو نور رنگ پریده چراغ ، به مطالعه می پردازد. در اعماق دریاها و دل گرم زمین و سرد ترین نقاط قلب، مو جودات کوچک و بزرگی برای نیل به هدافهای گوناگونی کوشش می کنند، اگر روزی امید از زندگی انسان رخت بربندد و روشن شود که تمام تلاش ها بیهوده و بی ثمر است، انسان دست از فعالیت و کوشش بر می دارد و در نتیجه از روی کره زمین محو می شود.
«امیدوار بودن یعنی زنده بودن و ناامیدی یعنی مرگ».
