همنشینی با نیکان
خداوند متعال در سرشت انسان خاصیتی را آفریده است که از افکار، آراء و احوال دیگران اعم ازاین که اثرش خوب باشد یا بد زود اثر میپذیرد. بنا بر این همنشینی با خوبان خیلی مفید و همنشینی با بدان بی نهایت مضر است

 

.
هدف از همنشین خوب، صحبت با کسی است به حد نیاز از شخصیت ما آگاه باشد و از دروغ، غرور، بدعت و دیگر احکام باطله دینی به دور باشد و اعمال نیک انجام دهد و دارای اخلاق حسنه باشد  و کسی را به ناحق نیازارد.

 

اگر شخصی نتواند این صفات را درست تشخیص دهد و دوست خود را انتخاب کند، برای چنین افراد علامت دوست خوب این است که هر کس را که بزرگان و نیکان عصرش دوست خوب و نیکو تشخیص دهند او را به دوستی برگزیند. علامت دیگر این است که با شرکت در چند جلسه وی، قلب خودش را متنفر از کار های بد و ناشایسته و علاقه مند به کارهای خوب ببیند و بفهمد که دوستش آدم خوبی است و همنشینی با او مفید است یا نه!
از طرف دیگر کسی که دارای اخلاق و کردار بد است بدون مجبوری شدید با او ارتباط برقرار نکند و با وی ننشیند؛ زیرا با دوستی او نه تنها دین کاملا از بین میرود بلکه گاهی وقت از نظر دنیا نیز شدیداً متضرر میشود؛ بدین طریقه که در امور نا درست او را از نظر مالی همکاری کند و یا قرض بدهد و بعد وصول آن دشوار گردد و گاهی از نظر آبرو و  حیثیت نیز بد نام میشود

 

.
کسی که نه علامت خوبی او آشکار است و نه علامت بدی او، بطور معمول با او همنشینی نکند و خلاصه اینکه همنشینی با نیکان برای تزکیه نفس، خود سازی و استقامت قلب خیلی مفید است و در عوض همنشینی با بدان در تخریب دین و تضعیف دل آدم خیلی اثر گذار است.