نخستین آداب وآیینهای مربوط به معلم و شاگرد که باید در امر تعلیم و تعلم به عنوان یک امر ضروری و قطعی مورد توجه قرار گیرد این است که در طلب علم وبذل و اعطای آن به دیگران دارای خلوص نیت باشند,یعنی باید معلم وشاگرد در مسیر تعلیم و تعلم در جهت هدف الاهی وانسانی گام بردارند و هیچ گونه انگیزه ای مادی نداشته باشند,زیرا ارزش عمل و رفتار هر کس بر قصد و نیت است که اعمال ورفتار انسان _گاهی همچون کوزۀ شکسته ای _فاقد ارزش و اعتبار می شود ,و گاهی نیز همین اعمال و رفتار در سایه نیت و جهت یابی درست و الهی ,همانند گوهری گرانبهای آنچنان دارای ارزش و اعتبار می گردد که نمی توان آن را به علت گران نمایکی,ارزیابی کرد,و گاهی نیزهمین اعمال و رفتار بخاطر هدف گیریهای نادرست و غیر انسانی بصورت گناه بردوش انسان سنگینی خواهد کرد و برگه های جرم و گناه فزونتری بر صفحات پرونده اعمال سیاه او اضافه میکند
اگر عمل انسان به عنوان واجبات دینی و تکالیف حتمی الاجرای مذهبی باشد، قطعا لازم است که معلم وشاگرد در ادای آن صرفا خدا و اطاعت از فرمان او و پیراستن خویش از بدیها و ارشاد بندگان خدا به حقایق دین را منظور نهایی خود قرار دهند. آنها نباید اغراض و هدفهای نادرست و کم ارزشی که موجب ذلت و خواری و فرومایگی آنها نزد خدا، وباعث خشم او ، و ازدست دادن سعادت و نیکبختی جاوید و محرومیت از اجر و پاداش دائمی میگردد، در مد نظر گیرند.
