اگر کسی بتواند حوادث زندگانی خود را بخاطر بیاورد و کار های را که سپری نمودی اید بیاد بیاورید منشا و موجب اخلاق و رفتار و کردار خود را بخاطر بیاورید در حقیقت منشا و موجب اخلاق و رفتار و کردار خود را بدست خواهد آورد و همین که به این کشف موفق شد.

اما متاسفانه قوه ذاکره یعنی آن قوه ایکه خاطرات را در حافظ جستجو می کند و پیش ما میگذارد همیشه به اختیار نیست چنانکه گاه جستجو می کند و پیش ما میگذارد همیشه به اختیار نیست چیز زا که یکبار دیدید بعد از چند سال دوبار اگر آن را دیده باشید در حقیقت بعد از چند لحظ در فکر انسان میاید

 

این که فراموشی در انسان ها بی جهت نمی باشد و این فراموشی در حقیقت از عوامل کار های که در زندگی رخ میدهد تمام آنها از همین جاه سرچشمه مگیرد و هیچ حال و رفتار نیست که در ما سابقه ذهنی و موجبات موفق بشویم همین قدر باید بدانیم که اگر اسم یا مطلبی بخاطر مان نمی رسد به این علت است که با واقعه یا وقایع نامطلوب یا شرم آوری پیوستگی دارد و ما برای این که از مزاحمت آن وقایع آسوده باشیم

آنها را در طبقات زیرین شعور باطن دفن کرده ایم بلی ما خاطرات رنجه کننده و شرم آور را در شعور خود پنهان و فراموشی می کنیم تا از ایذا و آزارش شان در امان باشیم ولی آن خاطرات علی رغم کوشش ما در افکار و کردار مان نفوذ و دخالت تام دارند و ما از آن بی خبریم و چه بسا که چون از علل رفتار خود خبر نداریم

 .

خاطرات مدفون هر گز نمی میرند و از قدرت خود از دست نمیدهند  همواره رفتار ما راسیل خود و امیدارند و اگر همیشه موذی و مضر نباشد گاه مشکلات و محنت های بزرگ فراهم میکند و در حقیقت باطن انسان از زمان تولد تا سن که انسان به عقل میرسد تا همان زمان به باطن پاک میباشد .

زمانیکه به سن بلوغ میرسد در حقیقت زمانی است که انسان کوشش نماید که در این دور زندگی الی روز رسیدن مرگ از کار های که خداوند انسان را منع کرد دوری نمایند و با کار های که شایسته انسان است به آن کار های عادت نماید و همیشه از کار های دیگر جلوگیری نماید .

ما سالها در این زندگی کار های را انجام دادیم و به گناه های را که مرتکب شدیم و این کار ها در زندگی ما اثرات را گذاشت است و ما را هر لحظ که کار بدی را انجام داد بودیم ما را بخصوص وجدان ما را ناراحت میکند و ما را بسیار تحقیر میکند زیرا در وجود ما چیز بنام وجدان است که ما در هر لحظ مراقب ما می باشد و ما را از هر کار آگاه میسازد

.

در حقیقت راه که انسان باطن خود را پاک بسازد همان راه نیک و بهتر است و همیشه انسان را برای خوب رهنمای میکند راه بهتر زندگی کردن است و باطن انسان نماینگر پاکی انسان است و از کار های که شایسته کرامت انسانی را بی وقار بسازد و بدترین راه  در زندگی انسان میباشد و کوشش نماید که از کار های بد دوری نماید

و راه راست را که بهترین راه برای هر کس است زندگی انسان را با محیط و اجتماع سازگاری داشت باشد خود را با آن عادت بسازیم و خود را با محیط که زندگی داریم آماده بسازیم

 

نویسنده عبدالقهار کبیری