برسی عوامل محیط های جغرافیایی,شرایط اقلیمی,پشینه وسوابق تاریخی ودوری ونزدیکی به مراکز تمدن وتجمع جوامع فرهنگی نشان دهنده آن است که کشور های درحال توسعه درمقایسه باکشور های پیشرفته, سهم بزرگتری ازمنا بع طبیعی وزیست آوری را به خود اختصاص داده اند.کشورهای مانند برزیل,کلمبیا,مکزیک,ماداگاسکار ومالزیا که از منابع طبیعی خوبی برخورد داردند, از جمله این کشور ها محسوب می شوند.این کشور هارا به راستی باید گنجینه وحیات وحش به شمار آورد.گنجینه ای سرشار از گونه های زیستی باتنوعی بس وسیع شایان توجه.
مطالعه منابع کشاورزی که نتیجه همکاری وهماهنگی طبیعت وفرهنگ انسانی است,گویای آن است که پیش از90 درصد مواد خوراکی مردم جهان تنها به بیست محصول کشاورزی منحصر می گردد.
پس از جنگ جهانی دوم,امید طرفداران(انقلاب سبز) برای ساختن دنیایی بدون گرسنگی رو به افزایش گذاشت.اما باید دانست که بیشتر گرسنگی ها زاییده عوامل سیاسی است وکمبود مواد غذایی درآن نقش چندانی ندارد. نوید های امید بخش برای بالا بردن کیفیت وازدیاد تنوع مواد خوراکی به تدریج به دست فراموشی سپرده شده وپوزش های بعدی به همراه آورده است.
طرح انقلاب سبز که برای ترویج ویکسان سازی محصولات کشاورزی منظورشده بود,منابع طبیعی شمال وجنوب را به سوی روندی رو به تحلیل سوق داده است.ال گورمعاون ریاست جمهوری امریکا درکتاب خودبه نام(زمین درترازو)می نویسد:
طی سال های 1900 در ایالات متحده امریکا تنها3 درصداز انواع های سبزی های ثبت شده در فهرست وزارت منابع طبیعی به بازار عرضه شده وامریکاییان از شناخت وکارآیی وکیفیت بقیه نا آگاهند.
واندانا شیوا,پژوهشگر هندی درآغاز قرن بیستم,به بیش ازسی هزار گونه شناخته شده برنج اشاره میکند ومی نویسد:تنها پنجاه نوع آن امروزه کشت می گردد وپیش بینی می کند که تا چند سال آینده,شمار انواع برنج هندوستان, فقط به ده گونه منحصر خواهد شد. ارقام مزبور نا آگاهی انسان از منابع طبیعی وبی اعتنایی او به استعدادهای ژنتیکی را نشان میدهد.
درعین حال باشگفتی باید گفت کشور هایی از منابع طبیعی ضعیفی برخوردارندوبا تجارت وصنعت روز گار می گذارنند, دست به دامن روش های ژنتیکی جدیدی زده وبرای حفاظت از فرآورده های کشاورزی در مقابل آفات گیاهی کشف ژن های ناشناخته در جهت بهبود کیفیت وکمیت محصولات کشاورزی سخت به تلاش افتاده اند.
