چند سال پیش از طریق رادیو و تلویزیون در مورد گروهی صحبت می شد که گویا از پاکستان حرکت و بعضی از مناطق افغانستان را به تصرف خود در آورده اند.
میگفتند این گروه زنان را به مکاتب نمی گذارند تا درس بخوانند،نشرات تلویزیونی قطع میشود،مردان باید حتما ریش بلند داشته باشند،و و و .......
هر وقت این حرف ها را میشنیدیم همگی میگفتند امکان ندارد و بعضی هم به تمسخر می گرفتند.
تا اینکه آن روز فرا رسید ،خوب یادم است فردایش امتحان بیولو ژی داشتیم ،شب هنگام زمانی که میخواستم بخوابم از مادرم خواستم مرا صبح زود بیدار کند تا دروسم را دوباره تکرار کنم وبا خیال راحت خوابیدم.
خواب خوبی بود تا شیش سال دیگر به آن راحتی نخوابیدم.
.
صبح که بیدار شدم آفتاب زده سر زده بودبا عجله برخواستم به پدر و مادرم اعتراض کنان گفتم که چرا ورا بیدار نکردید پدرم با لبخند تلخی که گویای واقعیت تلخی بود به گفت بخواب دخترم نمی خواهد مکتب بروی ،گفتم چرا؟
پدرم گفت طالبان آمده اند و...........همه بهتر میدانیم چه شد دیگر.
.
.
حالا هم مدتی است در مورد توافق نامه امنیتی جر و بحث های زیادی است از وکلای مجاس گرفته تا به دیپلمات های خارجی حتی زمانی که در سرویس های لینی نشسته باشی از این توافق نامه حرف میزنند وهمه بر این باورند که به امضا میرسد.
.
من آدم بد بینی نیستم ولی تجربه چند ساله از حوادث افغانستان این را نشان میدهد که هیج کاری بعید نیست و من از این میترسم که آن ناممکن ممکن شد( آمدن طالبان)و این ممکن ناممکن ب شود ( توافق نامه امنیتی)
البته این نظر بنده حقیر است که سال ها در این کشور (عشقم )زندگی کردم و خواهم کرد برای معلومات بیشتر در مورد توافق نامه امنیتی به ایشان مراجعه کنید.
