حامدنجار پنجاه ساله شده بود.وقتی به گذشته اش فکرمیکرد یادش می آمدکه ازسن کودکی تاحال به شدت کارکرده است؛درگرمی تابستان،درسردی زمستان،درمریضی وگرفتاریهای شخصی،درهمه حال وهمه وقت کارکرده ونیازخودوخانواده اش رابرآورده ساخته است.اما هنوزهم خانه ای ازخودنداشت.شانه هایش ازکاربی وقفه احساس مانده گی میکرد.به فکراین بودکه خودرابازنشست کندوامورات زنده گی رابه دست فرزندانش بسپارد.روزی پیش رئیسش رفت وگفت که دیگرتوان کارکردن نداردومیخواهدکه تقاعدکند.صاحب کاربامهربانی به حامدنجارنگاه کردوگفت که تقاعدی وی رامی پذیرد به شرطی که آخرین کارش را نیز انجام دهد.صاحب کارازحامدنجارخواست تایک خانه چوبی بسیارزیبابه عنوان آخرین کارش ارائه دهدوبعدبازنشست شود

حامدنجارعلیٰ رغم میل باطنی اش پذیرفت وباسرعت وعجله شروع به ساخت خانه کردتا زودترتقاعد کرده ودوران استراحتش رابگذراند.درساخت خانه دقت چندانی ازخودنشان نمیدادوموادی که برای تعمیرساختمان استفاده میکردچندان اصل وخوب نبود

خلاصه بعدازمدت کوتاهی ساخت خانه تمام شد.حامدنجاربرای تحویل دادن کلیدخانه به نزدصاحب کارش رفت واوراازتمام شدن خانه آگاه ساخت.صاحب کارکلیدخانه راازاوگرفت وگفت: بایدبامن پس به همان خانه ای که ساخته ای برویم تاازنزدیک خانه راببینم.هردوباهم به راه افتادند.زمانی که به خانه رسیدندصاحب کاربالحن پرمحبتی به حامدنجارگفت: چه خانه زیبایی ساخته ای! توسالهای زیادی برایم صادقانه کارکردی،هدفم ازساخت خانه فقط این بود که به پاس زحمات بی دریغانه ات این خانه رابه عنوان تحفه به خودت بدهم وکلیدخانه رادر دستان حامدنجارگذاشت وازاوقدردانی کرد

دنیا دورسرنجارمی چرخید.هم ازخاطرتحفه صاحب کارش تعجب کرده بود وهم ازاینکه آخرین کارش رابعداز مدتهاکارصادقانه باخیانت به اتمام رسانیده بودپیش وجدانش شرمنده بود.بسیارافسوس خورد که کاش هدفش رادر راستی ودرستکاری تغییرنمیداد

 

بله دوستان عزیز! نبایددردرهیچ لحظه ای دورنگی وخیانت را درزنده گی مان جای دهیم. بایست که همیشه وتاآخرین لحظه عمرپاک وصادق ودرستکاربود چراکه نتیجه کجی و ناراستی دوباره به خودمان برمیگردد درحقیقت هرچه کنیم به خودمیکنیم،کارخوب انجام دهیم حتماً خوبی خواهیم دیدواگرناراستی وبدی کنیم مطمئناً بدی وزشتی خواهیم دید.یادمان باشدکه سلامتی روح وروان بستگی به انجام کارهای شایسته دارد