خداوند (ج) در سرشت انسان خاصیتی را آفریده است. که از افکار، آرا و احوال دیگران هم از این که اثراش خوب باشد.و یا به زور می پذیرد بنابراین همنیشی با خوبان خیلی مفید و همنیشی با بدان بی نهایت مضراست. هدف از صحبت خوب، همنیشی با کسی است که به حد نیاز از احکام دینی آگاه باشد. عقاید صحیح داشته باشد،برعیت و ررسوم باطله دینی دوری ورزد.اعمال خوبی داشته باشد.به فرایض از قبیل :نماز،روزه، حج،...ایمان داشته باشد

 

 

حلال و حرام را مراعات می کند.داری اخلاق حسنه است.کسی را ناحق نمی آرزد.اخلاق باطنی اش نیز خوب است.در دل عشق و خوف خداوند دارد.هر کس که داری صفات فوق را دار است شخص خوب را انتخاب بکند.برای چنین افرادی علامت تشخص دوست خوب این است که هر کس را که بزرگان و نیکان همراش دوست خوب و نیکو تشخص بدهند او را به دوستی بگزنید.علامت دیگر این اسن که با شرکت در چند جلسه وی قلب خود را متنفر از کار های بد و ناشایسته و علاقهمند به کارهای بد و ناشایسته دوری گزنید

 

 

.

از طرف دیگر کسی که داری اخلاق و کردار بداست بدون مجبوری شدید با او ارتباط برقرار نکنید و با وی نشنید. خلاصه اینکه همنیشی با نیکان برای تزکید نفس،خودسازی،و استفامت قلب خیلی میفد است و برعکس همنیشی با بدان در تخریب دین و تصیف دل آرم خیلی اثر دارد.با صادقان بودن عام است.هم از نظر شرکت در جلسات شان و هم از نظر همکاری و همرای با آن ها میفد است. همین قسم که میگویند همنیشن با کسی خوب است که دیدن او شما را به یاد خداوند(ج) بیندازد.