زندگی بزرگترین تحفه الهی برای هر زنده جان بخصوص اشرف ترین مخلوقات یعنی انسان است. عقیده من نسبت به زندگی استفاده از نعمات خداوندی و عمل طبق ارشادات ذات قدوس اوست. وقتی خداوند رحمان بزرگترین تحفه را برای ما هدیه كرده است، پس باید به بهترین وجه از آن نگهداری نموده و با پیشانی باز و لب خندان این تحفه گران بها را بپذیریم.
خداوند متعال در سوره الانبیا.آیه 35 در قرآن كریم می فرماید: (كل نفس ذائقته الموت.) ترجمه: هر زنــده جان طعم مرگ را می چشد. از این قول خداوند بزرگ بطور سریح معلوم میشود كه انسان در گذر است و عمر او همچنان می گذرد و آن واحدی كه ابدی و جاوید میماند ذاتیست كه فنا و بقای ما به دست اوست.
از وعده ی آشكار امید دهنده ی ناامیدان معلوم میشود كه زندگی آنچنان متداوم نیست كه بتوان در انجام اوامر و نهی از منكرات خداوندی تاخیر كرد و زندگی را به فردا ها واگذاشت، بل زندگی گذر تك تك این ثانیه هاست و كوتاه تر از آنست كه ما حدس اش را میزنیم. پس چه خوب است كه این زمان اندك كوتاه را با جمله خوبی ها و بدی های امتحان گیرش با شادی پشت سر گذاریم و از آمدن لحظات آینده آن كه اراده اش بدست ذات قدیر اوست استقال خوش نماییم تا باشد ما از جمله اشخاص راضی به اراده او، و متوكلین به قلم تقدیر باشیم. و این هم دلیل از قول معروف پیامبر بزرگ اسلام برای ایمان داشتن به تقدیر و آنچه بر بالای ما میآید: (هیچ كدام از شما مومن نخواهید بود مگر اینكه به قضا و قدر الهی اعم از خیر و شر و تلخ و شیرین آن معتقد باشد.)
از دیگاه آیین اسلام ما حق داریم زندگی كنیم و گذر لحظه ها را شاد بگذرانیم چون هر آنچه بر ما آمده و خواهد آمد با خواست خداوند متعال بوده و او عالم تر از همه در امور است، و آنچه بر ما آمدنی باشد بی گمان خواهد آمد و چنان میشود كه باید شود. پس آنچه بر ما آمدنیست با خواست ذات توانای اوست و ما باید در هر حال راضی به اراده او در امورات خود باشیم و فقط با یك لبخند شیرین تمام میلایمت ها و زشتی های زود گذر زندگی را خوش آمد بگوییم و بر خود بقبولانیم كه كوه زندگی كه و مه خود را داراست. و باید مانند دیواری در مسیر باد از خود در برابر اصطكاك های طوفان زندگی مقاومت نشان دهیم و صبر پیشه كنیم، زیرا هیچ شبی شب نمی ماند و آنكه ناامید است ابلیسِ رانده شده است نه من و تویی كه اشرف مخلوقات خلق شدیم و امید شعار ما بوده و خواهد بود.
متن كوتاهی را در رابطه به شاد زیستن از لابلای یادداشت هایم مینویسم، آرزو دارم چند جمله ی ناچیزم را با جمله غلطی هایش بخوانید و بپذیرید.
آهای زاغ های زندگی!
صدایم را میشنوید؟
تا اوج آسمان نعره بلند میكنم
كه دیگر بر شانه هایم جایتان نمیدهم...
با خبر باشید... و دیگر سراغم را نگیرید
دیگر نمیخواهم كبوتران عزیزِ سپید رنگ را خفه سازم،
بروید سراغم را نگیرید چون نوبت من تمام شد
و خانه ی من برایتان تكراریست...
حالا میخواهم از چنگال ظالم تان رها شوم
و خود را بر بال كبوتران بیندازم
كبوترانی كه در آسمان حقیقت زندگی
بال به پرواز شادمانی باز كرده اند
برای تعویض آشفته زنده ماندن به جای شاد زیستن در اندك زمان محدود بنام "زندگی"، به چند نكته قابل توجه دراین مورد تاكید دارم، امیدوارم با من موافق باشید:
لحظه ها خواه ناخواه در گذر اند، اگر خوب باشد یا بد. پس چه سود كه آنرا آشفته بگذرانیم.
@ زمان چنان میگذرد كه با یك پلك زدن، بگذرایم لحظه های ناخوش آیند در این مدت فاصله پلك زدن ها بگذرند و دیگر از لحظه های نگران كننده ی گذشته حرف و افسوسی نباشد.
@ مدت زمانی كه گذشته است هر گز بر نخواهد گشت، پس بجای افسوس در گذشته امید در آینده داشته باشید.
@ آنچه را به عنوان ناهمواری ها در مسیر زندگی خود تجربه میكنیم ابدی نیستند، پس هیچ وقتی امید خود را از یقین داشتن به جمله " بعد از هر شب روزیست در راه" كم نكنیم.
@ همیش با دید مثبت به زندگی بنگریم.
@ هدف خود را به خواست خود مشخص كنیم، و نگذاریم موارد بی ارزش و كوچك ما را آشفته سازد.
@ همیش بر سیمای زندگی لبخند بزنیم و حتی در موجودیت تلخ ترین موارد هم، چون هر كاری به خواست و اراده خداوند علیم صورت میگیرد.
@ هیچ گاهی داشته های دیگران را بر نداشته ها خود ترجیع ندهیم. و یكبار بر نادار های پاین تر از خود بنگریم و زهر افسوس را از زبان و تن خود دور بیاندازیم. و آنچه را كه از نداشتنش خود را میآزاریم در صدد بدست آوردن آن بجای افسوس خوردن از آن باشیم.
(نویسنده: حامد پیمانی)
