کشور هند از جمله ی کشورهای آسیایی است که مرکز آن دهلی جدید است. این کشور بعد از یک دوره ی طولانی تحت استعمار کشور بریتانیا با مبارزه های مردم آن کشور استقلال خود را در سال 1947 از کشور انگلستان به دست آورد.

هند از نگاه جمعیت دومین کشور پرنفوس جهان است، همچنان از نگاه اقتصادی در ردیف چهارمین کشور ثروت مند جهان است؛ هرچند رزونامه نگاری و مطبوعات که چند سده به خاطر تامین تبلیغ ها ی انگلستان در آن کشور وجود داشت، به زبان های مختلف نشرات داشت؛ اما دانشگاه روزنامه نگاری در سال 1920 در انگلستان تاسیس شد.

در حال حاضر از 42 دانشگاه ارتباطات سالانه 1500 ژورنالیست فارغ میشود. چنانچه گفتیم مطبوعات هند سلا ها تحت تاثیر کشور شاهی انگلستان بود، با آن هم نسبت به کشور های منطقه دارای قدامت تاریخی بیشتر است.

قدیمی ترین روزنامه های هند بعد از رساله ی بنگال عبارت اند از : روزنامه ی بمبی در سال 1822، تناچار در سال 1838، تایمز آف اندیا در سال 1864، هندو  در سال 1878 و تریبیون در سال 1881 و بعد به نشرات آغاز کرده است. قابل گفتن است که بعد از گرفتن استقلال هند قانون اساسی آن در سال 1950 تصویب شد. بند اول ماده 19 آن آزادی مطبوعات و بیان را تذکر داده است.

مطبوعات دولتی و غیر دولتی در هندوستان تحت نظر وزارت اطلاعات و نشرات هند فعالیت می کند که این وزارت از سه بخش یعنی : رادیو – تلویزیون و مطبوعات یک شاخه ی آن برای سینما تخصیص داده شده است.

اولین رساله ی هند رساله ی بنگال در سال 1787 نشر شده است، همچنان در بین سال های 1785 – 1789 روزنامه های مدراس، بمبی و کلکته به نشرات آغاز کردند.

بعد از استقلال هند 1947 روزنامه های ایکونومیکر و نوا بهارت به زبان های هندی و انگلیسی همچنان روزنامه ی مهاراشترا به زبان مراتی در 1961 چاپ شد. در سال 1950 تعداد روزنامه ها در هند به 214 عنوان می رسید که از جمله 44 عنوان آن به زبان انگلیسی و متباقی به زبان های هندی، مراتی و سایر ملیت های هند نشر می شد.