خداوندفرمود!(لاتقنطومن رحمته الله)انسان رااشرف المخلوق آفریدوبه وی نعمتی دادکه برهمه موجودات عالم برتری یافت وآن نبودجزامید داشتن. واین امیدوسیله زندگیست نیازی برای بقاوفکری برای رسیدن به آرزوها وهدفی برای ساختن زنده گی زیبا. درناامیدی بسی امیدهاست وآن به این معنی که درپی هرشب تاریکی .خورشید روشن وتابناکی پنهان است که باگذرزمان بررخ مان نورمی افکند.

 

 

 

این است که مشکلات سرآغازسختی هاست بلکه ازبازشدن دروازه امیدهاست.دریک مثال ناامیدمرده یست که باری درجهان است وامیدوارزنده ایست که می کوشدبرای ساختن آرامش

.

برانسان لازم است با داشتن امیدهای وسیع خود راخوشبخت سازد نه اینکه با داشتن یآس وناامیدی زنده گی را برکام خود تلخ نماید. می دانیم که زنده گی می گذرد وزمان در دست من و تو نیست این امیداست که ما را برای رسید ن به هدف های بلند تشویق وتر غیب می کند

.

شایدسختی ها ودرد ورنج ها زنده گی ما راخسته و دل شکسته سازد اما با امید وار بودن می توا ینم در مقا بل هر کدام شان مبا رزه کنیم به طور کل در یک نگا ه زنده گی امید است هر لحظه وثانیه اش امید است در پهلوی هر نا امیدی هز اران کلید امید بنها ده است فقطه انسا ن امید وار می تو اند با این کلید گنج خوشبختی را برایش بگشا ید

.