سیستم ارتقا سازمانی

Posted on at


: براساس «کتاب سفید» سال 1981 وزارت کار، سی متوسط «بوچو» و «کاچو» در سال 1980، در مؤسسات اقتصادی دارای بیش از 1000 پرسنلف به ترتیب 48و 42 سال بوده است. این ارقام نشان دهندۀ افزایشی معادل 2 سال در سن متوسط صاحبان این دو شغل، نسبت به سال 1970 است. پدیدۀ فوق یکی از مسائل اساسی در زمینۀ ارتقای شغلی کادرها را آشکار می سازد، یعنی کمبود بیش از پیش مهم مشاغل بر مسئولیت و احساس محرومیت متقاضیان بالقوه ای که با در نظر گرفتن کندی و حتی کاهش فعالیتهای مؤسسۀ اقتصادی بر اثر بحران عمومی، دیگر شغلی برایشان وجود ندارد.



       قبلا دیدیم که عنوان کادر تاچه اندازه برای حقوق بگیران ژاپنی اهمیت دارد. نظام سنتی ارتقا برسابقۀ کار متکی است، و مزد مستقیما به شغل وابسته است. این بدان معنی است که بدون دستیابی به مقامی در سلسله مراتب کادرها نمی توان به افزایش محسوس دستمزد امیدوار بود. طی چندین سال، مؤسسات اقتصادی ژاپن بویژه برای پاسخگویی به انتظار معقول متقاضیانی که از نظر سابقۀ کار شایستگی ارتقا داشتند، درجات بینابینی ایجاد کردند. این امر موجب کثرت واقعی مشاغل و عنوانها شده که به نوبۀ خود مسائلی در زمینۀ مدیریت، دستمزد، ارتباط، و تقسیم وظایف بین صاحبان عنوانهای متعدد ایجاد کرده است. این «تورم» عنوانها بای بیشتر مؤسسات اقتصادی ، که بخصوص بعد از افزایش قیمت نفت دیگر نمی توانند به افزایش دستمزد مبادرت کنند، عملا غیر قابل هضم شده است. دو نکته دیگر که به این مسئله دامن می زنند عبارتند از: میزان بالای دستیابی به آموزش عالی و پیر شدن سریع جمعیت.



     نظام «تعیین کیفیت» («شیکاکو سئی دو») پاسخی است به این وضعیت. مسئله عبارت است از تفکیک مزد و مشاغل سلسله مراتب. بر طبق این نظام جدید سلسله مراتب، کادرها و کارکنان براساس تعرفه هایی مبتنی بر صلاحیت و ماهیت وظایفشان (مسئولیت، آگاهی، تجربه، میزان پیچیدگی، وغیره) طبقه بندی می شودند. به هر سطح از طبقه بندی مزد معینی اختصاس داده می شود. با اینهمه، ارتباط مشخص و کاملی بین تعیین کیفیت ووضعیت سلسله مراتبی وجود ندارد. یک شخص می تواند مزدی معادل یک «بوچو» دریافت دارد، بدون آنکه چنین عنوانی داشته باشد، به این ترتیب، نظام دو نوع حرفۀ متمایز را از هم تفکیک می کند، یکی برای افراد اداری، و دیگری برای افراد متخصص در یک زمینۀ خاص. افراد اخیر می توانند از حقوقی مشابه با حقوق «بوچو» برخوردار شوند، مثلا یک پزشک عمومی، بدون احراز عنوان «بوچو» البته در صورتی که از نظر کیفی با او برابر باشد.




About the author

160