رشد زیاد: بدون شک مهمترین توضیحی که می توان داد، میزان بالای رشد اقتصادی ژاپن، بویژه تا آغاز نخستین بحران نفتی در سال 1973 است. در واقع، رشد اقتصاد ملی به مفهوم گسترش ابعاد بازار ملی است.

مؤسسات ژاپنی، جهت بهره برداری از این فرصت، به سرمایه گذاری وسیع در ظرفیت تولیدی خود پرداختند.

    از طریفی به منظور تضمین رقابت پذیری شرکتها،  سرمایه گذاریهای مهمی نیز در راستای عقلانی کردن انجام شد. نیازهای مالی این قبیل برنامه های توسعه و عقلانی کردن به قدری مهم بود که بیشرت مؤسسات ژاپنی قادر نبودند تنها از راه تامین مالی شخصی (اساسا متشکل از وجوه استهلاکی وسود به دست آمده پس از پرداخت مالیات وسود سهام) آن را برآورده کنند.

در نتیجه، جهت تامین مالی این برنامه ها، شرکتهای ژاپنی به منابع خارجی مهم، بویژه وامهای بانکی، متوسل شدند. مشخصترین نتیجه این پدیده، کاهش مداوم نسبت دارایی کل/وجوه خاص تا سال 1975 بود.

استراتژی مالی متکی بر اثر اهرمی: معمولادر اقتصادی با رشد شتابان، مؤسساتی قادر به تضمین سودآوری بهتر سرمایه های خاص هستند که نسبت به مؤسسات متمایل به ثبات، از آهنگ رشد بالایی برخوردار باشند.

استراتژی سودآورتر کردن سرمایه های خاص با توسل به استقراض، «اثر اهرامی» نامیده می شود. این استراتژی طی دوره رشد فزاینده با موفقیت مورد استفاده قرار می گرفته و به نظر می رسد که هنوز هم عامل استراتژیک مهمی برای شاخه هایی از صنعت باشد که دارای رشد زیاد هستند.