چرا مــــــــی گریـــــــی؟
مگـــــرنــدیــده ای که بلبل به ســــــــــرگل مقام کـــرده وغــــــــــزل می خوانـــــد
مگـــــرنمــــی شــــــنویــــی ای دل که صدایـــــش به محراب دلــــش
از روز وفـــا مــی خــــوانـــد
گــــریـــــه مکـــن هنــــــوز تــــو نــدانــــی کـــــه چـــیــــســـت جدایـــــی؟
با روز اول خــــوش هـــــســـــتــــی با آشــــنایــــی
امـــا تـــو نـــمـــی دانــــــی کــــه او کــــــیـــــــســـــت؟
وتـــــوکـــیـــســـــتــــی؟
واز بـیـــــن تان کـــــی دارد بـــــی وفـــایـــی
ای تـازه دل قـــــلــــب شـــکــسته
ای مـــرهــــم زخــــم دل بـــســــته
ای کــلیـــد قفـــس طلایـــی قـــلبم
ای تازه گــــی وهوس قــــلبم
ای تــوکه ســـــحرنــــخفـــته بــودی
از شــــب تا به ســــحر نـــــشـــسته بـــودی
باد ها کــه وزید در ایـــن شـــب تــار
ای در خــانه تــوبــسته بــودی
واز آن خــانه تـــو رفــته بـــودی
کــاش قــبــل از تــومــن رســـیده بـــودم
هــمه رنـــجها را بــه جان خـــریـــده بودم
تـــا نـــمی شــــدی حزیـــن و محجــور
بــا فــاصله ای به این قدر دور.
مرجان عثمانی
