دلم مثل ابرهای بهار دلگیر و خسته گشته است,روحم سنگین گشته است و بی صبرانه منتظر لحظه ای هستم که وجودم تا آسمان ها اوج گیرد در میان انبوهی از سکوت شهر حجم سنگینی از بغض ها را تحمل میکنم و سرم را از شدت دردها بر دیوار غم مینهم و مدت ها همینگونه در حسرت,دلگیرانه ام میمانم.

صدای دلنشینی از دور میشنوم,آری این آوای زیبای "الله اکبر"است.اذان را میشنوم و همانگونه برجلو گام برمیدارم و بر صورت غم زده ام آب میزنم,دلم را از تمام کهنه گی هایش پاک میکنم و به سوی قلب بزرگ آرامش میروم,نماز میخوانم.......

خدایا٬ صحبت کردن با تو پر از احساس بودن است,با تو تمام آشفته گی هایم را فراموش میکنم.عبادت کردنت را بی نهایت دوست دارم.شاید برای خودم هست,برای حس قشنگ بیداری که برایم رخ میدهد,برای لطافت آرامشی که نصیبم میشود و برای رهایی از تمام دغدغه های تقدیرم.

بزرگی ات را با تمام هستی ام باور دارم.آن زمانی که به در گاهت سجده میکنم,زنده گی ام در جمله ای خلاصه میشود و آن هم باور توست.خدایا باورم کن بی تو هیچم.میدانم نفس هایم با یاد تو معنا خواهد داشت,هر لحظه ی زیستم را مدیون تو هستم خالق بی همتای من.چگونه میتوانم شاکرت باشم در حالیکه هر ثانیه پر از خطاست.

خدایا:وقتی در نمازم تو را با بزرگی یاد میکنم,پاهایم میلرزد و سست میشود.چگونه میتوانم در مقابل عظمت خالقی مرا خلق کرده است این چنین بی احساس باشم.تو خودت بنده گانت را گفتی "مرا یاد کنید"اما فراموش میکنیم و زنده گی را هرروز بی یاد تو به سر میبریم.تو خودت گفتی نماز بخوانیم اما هیچ وقت حقیقت کلامت را درک نکردیم و در خاموشی خطاهایمان بر ندای بی معنای زیستن خویش معنا داده یم,در حالیکه زنده گی کردن بی یاد تو خالی ترین و هیچ ترین معنای زیستن است.

برای خواندن مطالب قبلی فلم انکس لیسه مېرمن حیاتی میتوانید پیوند زیر را دنبال نماید:

http://www.filmannex.com/MirmanHayatiHighSchool/blog_post

گروپ درخشان