رابطه خدا با انسان فکر کنم بهترین نوع رابطه باشد چون خدا بنده هایش را دوست دارد به هر شکلی که باشد حتا اگر بد ترین کار ها را انجام داده باشد .اما در نوبه خود را به روی آن بسته نگه نمی دارد در بد ترین شرایط خدا به داد انسان می رسد .اما انسان چی .

موقعگه نیاز دارد وبه دام کدام بلای می افتد می گوید خدا خدا . شاید در همان موقعی از گذشته واشتبا هات توبه کند وبه خدا یش قول بدهد دیگر اشتباه نکند . اما وقتی نجات یافت ار آن عهد وپیمان چیزی یادش نیست .اینه جواب نیکی ؟اگر شخصی در زندگی کدام احسانی به ما انجام دهند شاید تا آخر احسانمند او باشیم وفراموش نکنیم اما خدا چی .این همه احسان به بنده هایش انجام داده از هر طریقی با انسان ها یاری کرده اما انسان به کوچک ترین مشکلی شکایت می کند نمی دانم از قبیل حرف های که جنبه کفر را دارد

شخصی در حالت مریضی نزد داکتر رفته بعد از بعبود می گوید تو زندگی من را نجات دادی اما در حقیقت داکتر واقعی خدا است او شفا داده از او باید سپاس گذاری کرد .اما ما چی ما انسان ها با خدا ی خود چی رابطه ای داریم با او رو راست نیستیم

در موقع نماز خواندن که با خدای خود رازونیاز می کنیم اما حواس ما جای دیگری است وبه مسایل دینوی فکر می کنیم در حالی که ما با خدای حود صحبت می کنیم اگر با دوست خود صحبت کنیم وحواس ما جای دیگری باشد وما ندانیم چی می گویم به دوست ما چی حالتی رخ می دهد حتما از حرفهای ما چیزی نمی فهمد اما ما با خدای حود چی رابطه ای داریم در جمعیت از مخلوق خدا شرم داریم ودر تنهای از خدا شرم نداریم روزه . روزه عملی است انسان نیکو کار وصالح انجام می دهند اما عده ای در جمعیت تبارز می کند روزه اند ولی در خفا در حضور خدای خود می خورند ومی آشامدن .یعنی از مخلوق شرم داردولی لز خالق شرم ندارد