خوشحالم که لویه جرگه امسال 39 داشت، این یعنی ملت ما کمی تغییر کرده اند، به قدر بد ندانستن شماره 39، در لویه جرگه دو سال پیش ریش سفیدان و ریش سیاهان مقابل در ورودی کمیسیون 39 تجمع کرده و خواهان پس شدن این نمبر بودند و می گفتند تا نمره کمیته شان را تغییر ندهند در اتاق اندر نمی شوند، و لویه جرگه را تحریم می کنند، و مقامات امر مجبور شدند یک نمره به کمیته های چهل گانه بیفزایند و سی و نه بشود چهل و چهلی ها بروند در 41 بنشینند و برای امور مهم مملکت داری تصمیم بگیرند.
جدای از این حرف ها، امروز که سخنرانی های گزارش وار رؤسای این پنجاه کمیته را در تلویزیون می دیدم، متوجه موضوع دیگری هم شدم و آن این بود که رؤسای این لویه جرگه باسوادتر و منزه تر از دو سال پیش بودند، قابل ذکر است که من در لویه جرگه دو سال پیش به حیث تسهیل گر حضور فعال داشتم و مسئولیت آگاهی افکنی اعضای لویه جرگه را عهده دار بودیم و به وضوح می دیدم که افراد اشتراک کننده به شمول رئیس گروه از چیزی سر در نمی آورند، اما اینبار سخنرانی های رؤسا را که شنیدم کمی قوت قلب گرفتم.
یعنی می شود سال های آینده شاهد رشد مثبت شعور این ملت شویم؟
اصل پیمان استراتژیک و ادامه حضور آمریکا و متحدانش و پایگاه هایش در ولایات افغانستان و غیره و غیره را هم که ماشالله تحلیلگران در فیس بوک بهش می پردازند و بنده حرف دیگری ندارم بگویم جز اینکه:
با تمام وجود راضی هستم به حضور و وجود امریکا در افغانستان ولو به تعبیر برخی ننگی باشد بر تارک تاریخ معاصرمان، فعلا" که ما در یافته ایم این ملت را ول کنی دوباره همان سگ و گربه ای خواهند شد که بودند.
این است که بله را از ما قبول بفرمایید، تا بعد.
