جوراب های پاره و وصله، بوت های سوراخ، سوز و سرمایی که وارد استخوان انگشت هات می شود، دیدن خلط روی جاده، و دخترانی که با یک بافت خیلی نازک به سرک آمده اند، دهان های کبود، گل و لای سرک، اینها چیزهایی اند که پرتابم می کنند به سال های کودکی ام، که با فقر عجین بودند، زمستان های طولانی و سرفه های خلطی، و خلط هایی که به زور کنده می شدند و کنده نمی شدند، و تو می ماندی چه کنی با این صدای مخلَّط!!!!!!!!!!
حالم بهم می خورد از فقر، از چیزی به دل طفلی ماندن، از حسرت داشتن چیزی به دل کودکی، از تمنایش برای داشتن ساده ترین چیزها، و از برنامه ریزی اش برای خوردن دانه به دانه خوراکی هایی که دارد، و ترس از تمام شدنش، از لحظه شماری اش برای رسیدن زمان مهمان شدن....
به این خاطرها از کسانی هم که بی این امکانات اندک تولید مثل می کنند بدم می آید، از کسانی که فکر می کنند طفل باید سطح توقعاتش را با کیسه خالی این ابلهان تنظیم کند و خواهش های طفلانه اش را با سبد دارایی اندک اینها، اینها را جنایتکار می دانم، جنایتکارانی که همان عقده و حسرت کودکی خودشان را به اطفالشان تحمیل می کنند، و بی اطمینان از اینکه پله و پله هایی از گذشته خودشان بالاتر رفته اند در اقتصاد و دانش و فرهنگ، مثل حیوان تولید مثل می کنند، و کک شان نمی گزد از دیدن دست های ترک برداشته طفل شان و چشم های گود رفته شان در زمستان ها،
حالشان بد نمی شود اگر می بینند خودشان هم در اتاقی با هفت هشت نفر خوابیده بیدار شده اند و زمستان و تابستان گذرانده اند، اطفالشان نیز با تغییر بسیار ناچیزی از خودشان رشد می کند.
چطور می توانند این را برتابند؟
چطور می توانند در این عصر و زمانه اینطور بیندیشند؟
هر کس زندگیش دست خودش است و یکی به ازدیاد نسل بشر بیشتر معتقد است و یکی کمتر، و حساب زندگی هر کسی را خودش دارد، اما در این میانه سهم اجتماع از این مقولات چیست؟
جای مرا تنگ نمی کند فرزندت، اما در دلم چیزی می لرزد، غصه می خورم برای بچه ات؟ شما شاید ککت هم نگزد، امثال من هزار بار بخاطر فرزند بی گناه امثال شما غصه می خورند و شما عین خیالتان نیست....
