هر بار که خم می شوم و پولی بهش می دهم دعایم می کند، از ته دل، فکر می کند محصل هستم، از اعماق وجودش می گوید: الله بخیر کامیاب شوی، الله بخیر درسایته خلاص کنی، الله بخیر بری، هر دفعه همین ها را می گوید، و من اصلا" نخواسته ام بهش بگویم چیز دیگری بگوید، خواسته ام همین فکر را بکند، و مثلا" نگفته ام دعا کن معاشم بالا برود و بتوانم پول بیشتری سیو کنم، نگفته ام دعا کن همسرم پذیرش بگیرد و بعد من بروم باهم زندگی کنیم، نگفته ام دعا کن از شر این سرک و سرما و یخبندان رها شوم، که فکرم مدتهاست یخ زده است، و دیدن تو روی سرک به این سردی و این سکون همیشگی ات در محل ترددم روانی ام می کند، و ذهنم برایت یخ می زند و فکر می کنم پاهایت خشک می شوند روی هم، از بس که سفت به هم چسباندی شان، نمی گویم ولی، دلم نمی خواهد تصویر دخترک محصل پوهنتونش خراب شود، اینطوری شاید نفهمد تنها دقایقی از روز که از خانه تا لب سرک می روم سردم می شود و بقیه روز را در دفتر گرم و نرمم ساعت تیری می کنم و وبلاگ می خوانم، نمی گویم بهش تا فکر کند من هم به آخر سرک که رسیدم سوار یکی از ملی بس های شلوغ و مزدحم می شوم و بعد هم یک تونس می گیرم می روم پوهنتون، شاید اینطوری فکر کند من هم مثل او کمی می لرزم از خشونت زمستان، می گذارم فکر کند من هم شاید کمی با دردش آشنایم، که گرچه شاید عمقش را نفهمم ولی بقدر خودم می فهمم و دردم می گیرد از دردش، و بفکر اینم که چه چیزی زیرش می گذارد در این سرما، و بفکر اینم که یکشنبه آینده که آغاز هفته ام هست آن ملحفه هایی را که می خواهم دور بریزم خوب قاد کنم و برایش ببرم، شاید لابلایش هم کارتن گذاشتم تا سفت تر و مناسب تر برای نشیمن زن شود.

هر بار که رد می شوم و خم می شوم برای دادن پول دستش دراز می شود و من منتظر شنیدن بخیر بروی اش هستم، و وقتی می شنوم خیالم راحت می شود که بخیر می روم و باز خواهم گشت، آخر خیلی عمیق می گوید، و خیلی دردناک می گوید، و تا به سر سرک می رسم با خود فکر می کنم که چقدر مظلوم است زنی که با اخذ اسکناس های حقیر من اینگونه شاد می شود، و اینگونه از ته دل دعایم می کند. و همینطور که چیزی از درون فشارم می دهد به فرزندانش می اندیشم.