خیلی ها جیغ زدند :صلح!...آی صلح! ... وای صلح...! به خدا صلح!.... به سراولادا و مادر اولادا قسم که صلح! ...خواهش می کنم صلح!!!!!!!... باور کنین صلح!...رحم کنین صلح! و...

اما اداره ی توسعه وی سازمان ملل متحد منطقی کاملن ریاضیک داشت و دوستان مطلع نبودند. او دنبال فیگور می گشت به همین دلیل انتخاب قهرمان صلح را به لایک ها سپرد. پروسه ای که هیچ معترضی نمی تواند داشته باشد.کاری نمی شد کرد. هرچند برای آدم های مثل من از ابتدا هویدا بود که چه فیگوری این جایزه را خواهد گرفت.

بالاخره خانم مسعوده کروخی ، ازمعلمه های لیسه های دخترانه هرات این جایزه را گرفت. او از میان چندین رقیب از این ولایت موفق شد این جایزه را کسب کند.

 

روند پیچیده ای نبود و دشوار نبود که کسی نتواند برنده این جایزه شود. مانند پروسه ستاره افغان( که تمویل کننده های پیدا شدند و بوجی بوجی سیم کارت خریده و به کاندید مورد نظر خود هدیه دادن تا به خود رای بدهد)، فقط کافی بود شماری آی دی جعلی می ساختید و هم یک گروه تشکیل می دادید که آی دی های بیشمار می ساختند و پای عکس کاندید مورد نظر در صفحه مخصوصان کاندیدان، لایک می زدند.

تا همین چند روز قبل فسبوک پر بود از تبلیغ های آنچنانی به نفع کسانی که خودرا کاندید کرده بودند. عباراتی آن چنانی برای وصف کاندید مورد نظر، ادبیاتی آنچنانی و تعریف و تمجید هایی از آن جنس...

من نمیدانم و نمی توانم توضیح بدهم که گرفتن جایزه صلح ، صلحی این چنین بدون زحمت کشی و درک درست از مفهوم صلح آن هم در این شرایط، زیر سایه ی نظامیان، زیر حاکمیت فاسدترین نظام جهان، در درون انفعال طلبی، معافیت طلبی و میانمایه گی از یک طرف و از فرط وحشت از بیکار و بی نان شدن، چسبیدن به همین نظام و همین سامانه ی غارتگر ، چه معنی دارد و حامل چه ارزشی ست؟

واز همه مهمتر بدون درک درست و داشتن تحلیلی واقعی از جنگ و ضرورت جنگ چگونه می شود صلح طلب شد؟

آیا این تمسخر صلح نیست؟ این کاریکاتور کردن صلح نیست؟

این هم لینک گزارش کامل این واقعه:

http://www.chadari.af/archives/3991