زنده گی یکی از جلوه های ناموس طبیعت است که اگر درآن تحول و تلاش وجود نداشته باشد ، پس برایش میتوان نیستی را نام نهاد.
زنده گی آب روانیست که در هنگام حرکت با امواج خورد و بزرگ ، طوفان های گوناگون و سنگ های بزرگ و سنگچل ها مواجه میشود ، بعضی امواج ،طوفان ها ، سنگ ها ودیگر موانع طوری میباشند که انسان میتواند به راحتی از آن عبور کند و شاید دلیل آن بزرگی همت انسان و کوچک بودن مشکلات و موانع است، مگر بعضی ازین موارد حتی انسان را به گودال های بزرگ می اندازد و دربرابرش یا باید پس به عقب برگردد یا در همان نقطه توقف کند که این گونه موارد اکثرا در هنگامی صورت میگیرد که انسان مرتکب اشتباه بزرگی گردد.
زنده گی همانند لباسی است که ما انسان ها پوشیده ایم ، مگر فرق آن با لباس ما این است که زنده گی صرف یک جوره لباس است که به مرور زمان کهنه میشود شاید با برخورد به به کدام جای تیز پاره گردد که درین هنگام ما نمیتوانیم آنرا عوض کنیم بلکه باید پاره گی آن را به هم پیوند دهیم تا بهتر بتوانیم از آن استفاده کنیم که منظور از پیوند صبر و گذشتی است که در مقابل سختی ها و صلابت زنده گی بمیان می آید ، میباشد.
پس چه خوبست که ازین لباس امانتی که هدیه الهی است سپاسگذار باشیم و آن را برخود تنگ نسازیم و طوری از آن استفاده کنیم که هنگام سپردن امانت الهی شرمنده نباشیم بلکه در ادای امانت سرفرازباشیم ...
