موفقیت یا سعادت؟
ما همواره می پنداریم هرگاه موفق شویم سعادت به دنبال ما خواهد بود یا اینکه موفقیت برای ما وسیله ی رسیدن به دیار سعادتمند شدن است اما آیا این اندیشه درست است؟
موفق شدن و موفق بودن تعبیر آرامش ,خوشی ,اقناع روحی و روان آسوده نیست بلکه چون سرابی است که انسان هایی تشنه را مجذوب خود می کند.
زیادتر شنیده ایم آدمی موفقیت و سعادت را مترادف هم می داند و در حسرت آن گاه به سر می برد که بتواند از طمع این دو بهره مند شود.
انسان ها در طول تاریخی که از خود بر جا گذاشته اند برای رسیدن به این هدف از راه ها, روش ها و اصل هایی مختلف و متعددی سود جسته اند تا به این حال هم در این راه به زحمت و مشقت می پردازند اما هر کی با وجود حقانیت این حرف از تأیید آن ابا می ورزد که موفقیت نمی تواند همیشه دریچه خوشبختی و سعادت برای بشریت باشد بلکه عکس آن در بسیاری از حالت ها دیده شده است.
موفقیت انسانی با آنکه در این کاینات به پشیزی نمی ارزد اما برای کسب کننده ی آن دنیایی بها دارد که این خود سبب به میان آمدن غرور و حس برتری جویی در انسان می شود.
با بروز غرور انسان از دوستان و عزیزان خود هم فاصله می گیرد چون او خودش را برتر می داند که این کار در اخیر به دوری از اجتماع و حتا در موارد شدید آن به گریز از جامعه مبدل شده انسان تک و تنها می ماند.
اینجاست که میداند برای موفقیت خوشی همگام بودن را از دست داده, دیگر تنهاست با موفقیت خود که آن هم برایش نفرینی بیش نیست؛ نفرینی که او را از خوشی هایی کوچک اش و از دنیایی پیرامون اش دور کرده و سعادتی را که او در طلب اش بود از دست داده است.
آن سعادتی را که می خواست همیشه داشته بود؛ سعادتمند بود اما دانای حضور آن نبود و همین سبب شد تا آنرا از دست دهد.
اما؛
آیا انسان درک نمی کند که او بدون موفقیت هم سعادتمند است؟
آیا انسان دانایی این را ندارد که بداند چه کودکانه طلا را با مس عوض می کند؟
آیا انسان نخواهد دانست که سعادت همیشه در اندیشه ی خودش نهان است؟
افسوس! یگانه سوالی که هیچ کس نمی تواند پاسخی به آن بدهد این است که سعادت چیست؟
برادلی
آه ای اسم بی مسمی سعادت آه, ای سعادت موهوم نه گدا بر دست یافت نه شاه در کجایی, چه ای نشد معلوم؛
محمد علی موحد
به محض آن که از خود سوال کردی: خوشبختم یا نه سعادت ترا ترک خواهد گفت.
جان استوارت میل
