دقیقآ بیست سال قبل پدرم حرفهایی به من زد که از آن روز تا به حال شعار زندگی من بوده است او داکتر بود تازه رشته حقوق را در فا کولته شروع کرده بود و در امتحانی رد شئه بودم . فکر می کردم نمی توانم شرمساری این را تحمل کنم . بنابراین به دم دستت ترین رفیق ایام شکست یعنی الکل پناه بردم . پدرم بی خبر به من سرزد مثل هر داکتره خوبی در یک لحظه هم مساله را کشف کردهم بطری مشروب را برایش اعتراف کردم که چرا از واقعیت فرار کرده هم .
آن پیرمرد عزیز ونازنین همانجا نسخه ای ا تجویز کرد او برایم توضیح داد که در الکل و قرص خواب آور ومواد مخدر . هیچ راه فراری وجود ندارد وبرای اندوه در تمام دنیا بهتر وقابل اعتمادتر از یک دارو وجود ندارد وآن هم کار است . پدرم چقدر درست می گفت عادت به کار ممکن است دشوار باشد ولی دیر یا زود انسان موفق می شود کار . خاصیت همه داروهای خواب آور ومسکن را دارد اعتماد می آورد ووقتی عادت به کار ایجاد شد ترک آن غیر ممکن می شود بیست سال است که نتوانستم این عادت را از سرم دور کنم
