اگر به یاد آوریم که از کودکی تا حال به چه اندازه, پدر و مادر برایمان زحمت کشیده اند, مطمئناً حافظه مان یاری نخواهد کرد که چه شبهایی را مادر بالای سرمان صبح کرد, چه ساعاتی را برایمان نگران بود, با ناراحتی مان, ناراحت بود و با شادی مان, شاد بود .
به یاد نخواهیم آورد که پدر با چه خستگی ما را در آ غوش میکشید. با دستان زخمی اش, دستان مان را میگرفت, راه رفتن را یادمان میداد.
آیا قادر به جبران هستیم؟
مطمئناً هر چه بکوشیم باز هم قادر نخواهیم بود.
چه خوب است اگر همان گونه که ما, در کودکی قادر نبودیم و پدر و مادر دستمان را میگرفتند, ما نیز در پیری که پدر و مادر قادر نیستند, دست شان را بگیریم.
