دیروز وقت برگشتن به خانه در موتر کنار پنجره نشسته بودم و به بیرون نگاه میکردم... موتر در حرکت بود موترها, آدم ها, دکانها... و چیزهای مختلف و متفاوت از مقابل چشمانم میگذشت.
همانطور که به بیرون نگاه میکردم چشمم به پیرمرد نابینایی افتاد که عصایی در دست داشت و در کنار سرک ایستاده بود .. اول متوجه نشدم ولی بعد از حرکت عصایش فهمیدم که نابیناست. انگار قصد تیر شدن از سرک را داشت اما هر بار صدای موتر ها او را به عقب باز میگرداند.
موتر حرکت کرد و پیر مرد هم از کنار چشمانم گذشت و من دیگر او را ندیدم... بعد از دیدن پیرمرد نابینا کمی به فکر فرو رفتم. به دنیای نابینایان... برای لحظه ای چشمانم را بستم و خودم را جای آن نابینا قرار دادم... وای چقدر سخت و ترسناک! تمام دنیا تاریک شد.. سریع چشمانم را باز کردم. واقعا دردناک بود ...دنیای نابینایان چقدر تاریک و بی رنگ است.
راستش را بگویم خیلی وقتها غافل میشوم که خداوند چقدر نعمت های فراوان به من داده و من فراموش می کنم از آنها شکر گزاری کنم. آن لحظه بعد دیدن آن پیر مرد نابینا سخت به خودم خوردم و خدا را شکر کردم بخاطر تمام نعماتی که به من عطا کرده و من قدرشان را نمیدانم... بخاطر این تن سالم, خانواده... و این توانایی هایی که دارم ...
و باز هم فکرم مشغول آن پیرمرد شد, که چگونه زندگی شان را سپری می کنند... نداشتن این نعمت بزرگ (چشم) خیلی سخته... نه فقط این پیرمرد تمام نابینایان , خدا میداند چند بار زمین خورده اند... چند بار در وقت تیر شدن از سرک با موتر تصادف کرده اند... چه تعداد آنها مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند... و چه تعداد راه شان را گم کرده اند.. فکر کردن به این موضوعات واقعا ناراحت کننده بود..
خدا میداند چه حسرت هایی در دلشان مانده.. حسرت دیدن آسمان آبی... رنگ سبز درختان و سبزه ها ... قطرات باران... دیدن فصل پاییز رنگارنگ و مهم تر دیدن چهره عزیزانشان...
داشتن یه دنیای تاریک و سیاه و ندیدن زیبایی ها خیلی سخته... داشتن این همه نعمت, تن سالم, خانواده, سلامتی .... بزرگ ترین سعادت هست که ما نمیدانیم. و باید بخاطر همه این نعمات از خدا یه دنیا شکرگزار باشیم.
خدای مهربون دوست دارم و شکرگزارتم بخاطر همه چی...
زهــــراابراهیــــمی
