یک سنگ وطن به توده زر ندهم یک ریگ وطن به پوند ودالر ندهم
آب وطنم به آب کوثر ندهم گرد وره اوبه تاج قیصر ندهم
از همه کسانیکه آنان را می شناسم صمیمانه خواستم تا در ارتباط به وطن ودوستی آن برایم آنچه به خاطر دارند بگویند .میدانید چه جواب دریافت کردم .دوگونه پاسخ را شنیدم .یکی میگفت برای تو هنوز وقت است تا این موضوعات را درک کنی .ویکی هم با آوردن مثل ها واشعار بیان خاطره ها مرا عاشق وطنم میساخت .مثلا پدرم با گفتن قطعه شعر کوتاه فوق وشرح معنی آن یکی از اساسی ترین دانه های عشق به وطن را در قلب من کاشت .می بینم که در تاریخ وطن من وبعضی از کشور های دیگر اشخاص وافرادی پیدا شدند ومی شوند .که در بهای اندک وطن وهموطنان خود را با رنجی بزرگ مواجه میسازند
.
همه مردم از مرد وزن تا طفل و پیر وجوان به خاک وخون می کشانند .من نمی دانم به اینها چه بگویم . ولی آنقدر میدانم که روح سالم ندارند به زبان خودم بگویم یعنی دیوانه اند .چنانچه پیامبر عزیز مان فرموده اند .که وطن جز ایمان است ومن که مسلمان زاده با ایمان هستم وچگونه این سفارش پیامبر را نا دیده بگیرم .وطن جای است که ما در آن زندگی میکنیم ورابطه های مادی ومعنوی فراوانی با این زادگاه خود داریم . ودر اینجاه که وطنش می نامیم .ریشه های ما جابجا است اگر این ریشه های دوستی که ریشه های ماست قطع شود ما هم خشک خواهیم شد و .این پیوند های عاطفی سبب علاقه بی اندازه من یعنی عشق من به وطنم می باشد .واین یک رویداد طبعی است رخن را دوست داشتن امر منطقی بوده وبا عقل موافق است .هر کس خود را دوست داشته باشد وطن خود را نیز دوست دارد .یکی ازخصلت های ارزش وکرامت انسانی درین است که انسان نسبت به وطن خود مهربان وعلاقه مند باشد .من ازین شعر وشاعر نیز که در جای خوانده بودم بسیار خوشم آمدزیرا در ارتباط به وطن است
ناله مرغ اسیر این همه بهر وطن است مسلک مرغ گرفتار قفس همچومن است
جامه کونشود بهر وطن غرقه به خون به در آن جامه که ننگ تن وکم از کفن است
آرزو دارم تا آنقدر دانش به اندوزم تا به یاری خدایم وطنم را رشک گلستان بسازم تا باغ وبوستان هر دنیا با آن حسرت بخورند .من برای وطن دوست داشتنی خود که زادگاه وپرورشگاه من است آرزو های بزرگ دارم .میخواهم به هر طوری که شده آنرا آبادان وشکوفان نمایم واز وطن ونام وطن خود که قلب آن نظر به اسباب مختلف جریحه دار شده چهره دیگر به جهان نشان دهم
