داشتم به این فکر می کردم که چقدر بیچاره ایم ما، دو تا آدم درست درمان پیدا نمی شود بنشینیم باهاش گپی بزنیم بدون متهم شدن به چیزی، اینجا هیچکس زنگیِ زنگ و رومیِ روم نیست، همه در میانه راهند، ولی از تو اصرار و از آنها انکار که هستند، گردن نمی گیرند و پُف و پَتَکه شان گوش فلک را کر کرده است.
باز محرم آمده است و عده ای فرصت طلب در صددند اراجیفی که خود هم هنگام نوشتن و گفتنش ته دلشان مثل سگ می لرزد را نشر کنند، تلاش مذبوحانه شان در مزخرف جلوه دادن مراسم مذهبی و عقیدتی عده ای دست و پا چاک چاک را دلیلی بر عقب ماندگی شان اعلام می کنند،.
من اما امسال حس و حال عجیبی دارم، یک نگاه به این مردم می کنم و شوری که اینها را فرا گرفته، این تزئین شدن یکی دو شبه موتر هایشان به بیرق های حسینی، این آهنگ هایی که تا نیمه شب از تکایا و مساجدشان بلند است، این چهره های خاکی و زخمی، این مظلومیتی که براحتی از چهره هایشان قابل فهم است، بعد کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا و با یک حساب سر انگشتی تمام فلسفه عاشورا برایم معنی می شود، این چهره های خاکی را حسینی باید، و حُری و علی اکبری، و کاش همینطور که مظلومیتشان و لبیک یا حسین گفتنشان در ظاهر مشهود است، به آزادگی انسان نیز بتوانند لبیک گفتن، و حسینی راستین اینها را باید، تا برهاندشان، پیام حسین این بود که نگذارید حقی از مظلومی توسط ظالمی خفه شود، صدایی در سکوت محکوم به مرگ شود، و خونی بیگناه بریزد، که اگر ریخت بر شماست بپا خواستن و شوریدن بر کسی که حق را ضایع کرده است.
حالا این ملت حسین امروزی ندارند، به همان حسین راستین تمسک می جویند و کمک می خواهند، نه برای او که برای مظلومیت خود می گریند، بعد عده ای بی بوته و بیچاره که مهر همان خاک و مظلومیت عده نخست بر سر و رو و نام و نشان هایشان موجود و کاملا" مشهود است سعی دارند حسین اینها را ازشان بگیرند، و تلاش مذبوحانه می کنند، من جای بعضی هایشان بودم اول نامم را از کلبعلی و غلام حسین به چه می دانم داریوش و چنگیز و کوروش بدل می کردم بعد می تاختم به تمام هویت مردمم....
